Απόσπασμα από το βιβλίο του Τζών Ρίντ: «10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»
Πήγαμε στην πόλη. Στην έξοδο του σταθμού στέκονταν δύο στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη. Τους είχαν περικυκλώσει καμιά εκατοστή έμποροι, υπάλληλοι και φοιτητές. Όλο αυτό το πλήθος τους έβριζε και τους φώναζε. Οι στρατιώτες στέκονταν αμήχανοι σαν παιδιά που τα τιμωρούν άδικα.
Την επίθεση την κατεύθυνε ένας ψηλός νεαρός με στολή φοιτητή, με μια υπεροπτική έκφραση στο πρόσωπο.
"Νομίζω ότι ξέρετε καλά", έλεγε προκλητικά, "πως σηκώνοντας τα όπλα ενάντια στ' αδέρφια σας, γίνεστε όπλο στα χέρια των ληστών και των προδοτών".
"Όχι, αδερφάκι", απάντησε σοβαρά ο στρατιώτης. "Εσείς δεν καταλαβαίνετε. Αφού στον κόσμο υπάρχουν δύο τάξεις: το προλεταριάτο και η αστική τάξη. Δεν είναι έτσι; Εμείς...".
"Το ξέρω αυτό το ανόητο παραμύθι!" τον διέκοψε απότομα ο φοιτητής. "Οι αμόρφωτοι μουζίκοι σαν και σένα, άκουσαν τα συνθήματα αυτά, μα ποιος τα λέει, και τι σημαίνουν, αυτό δεν το ξέρετε. Γι' αυτό παπαγαλίζεις!". Το πλήθος γέλασε..."Κι εγώ είμαι μαρξιστής! Σου λέω, πως αυτό για το οποίο πολεμάτε, δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι απλώς αναρχία και ωφελεί μόνο τους Γερμανούς".
"Μάλιστα, καταλαβαίνω", απάντησε ο στρατιώτης. Στο μέτωπό του έτρεχε ιδρώτας. "Εσείς, όπως φαίνεται, είστε άνθρωπος μορφωμένος, κι εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος. Μόνο που νομίζω...".
"Εσύ", τον διέκοψε περιφρονητικά ο φοιτητής, "πιστεύεις αληθινά πως ο Λένιν είναι πραγματικά φίλος του προλεταριάτου;".
"Μάλιστα, το πιστεύω", απάντησε ο στρατιώτης. Του φάνηκε πολύ βαρύ.
"Καλά, φιλαράκο! Ξέρεις όμως πως τον Λένιν τον έστειλαν από τη Γερμανία σ' ένα σφραγισμένο βαγόνι; Ξέρεις πως ο Λένιν παίρνει χρήματα από τους Γερμανούς;".
"Ε, αυτό δεν το ξέρω", απάντησε με πείσμα ο στρατιώτης. "Όμως μου φαίνεται πως ο Λένιν λέει ακριβώς εκείνο που ήθελα ν' ακούσω. Κι όλος ο απλός λαός μιλάει έτσι. Αφού υπάρχουν δύο τάξεις: η αστική τάξη και το προλεταριάτο...".
"Βλάκα! Εγώ, αδερφέ, δύο χρόνια ήμουν κλεισμένος στο Σλισεμπούργκ για την επανάσταση, όταν εσύ πυροβολούσες ακόμα τους επαναστάτες και έψελνες το "Θεέ, φύλαγε τον τσάρο!" Ονομάζομαι Βασίλι Γκεόργκιεβιτς Πάνιν. Δεν άκουσες καμιά φορά για μένα;".
"Δεν άκουσα και να με συγχωρείς..." απάντησε ταπεινά ο στρατιώτης. "Βλέπεις είμαι άνθρωπος αμόρφωτος. Εσείς πρέπει να είστε μεγάλος ήρωας...".
"Αυτό ακριβώς", απάντησε με βεβαιότητα ο φοιτητής. "Και παλεύω ενάντια στους μπολσεβίκους, γιατί αυτοί θα καταστρέψουν τη Ρωσία και την ελεύθερη επανάστασή μας. Τι έχεις να πεις τώρα;" .
Ο στρατιώτης έξυσε το σβέρκο. "Δεν μπορώ να πω τίποτα!". Το πρόσωπό του ήταν κουρασμένο από την πνευματική υπερένταση. "Κατά τη γνώμη μου η υπόθεση είναι ξεκάθαρη, μόνο που εγώ είμαι αμόρφωτος άνθρωπος!..Η κατάληξη είναι έτσι: υπάρχουν δύο τάξεις το προλεταριάτο και η αστική τάξη...".
"Ξανά μου άρχισες μ' αυτή την ανόητη συνταγή!" τσίριξε ο φοιτητής.
"... μόνο δύο τάξεις", συνέχισε με πείσμα ο στρατιώτης. "Κι όποιος δεν είναι με τη μία, σημαίνει ότι είναι με την άλλη...".
Πήγαμε στην πόλη. Στην έξοδο του σταθμού στέκονταν δύο στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη. Τους είχαν περικυκλώσει καμιά εκατοστή έμποροι, υπάλληλοι και φοιτητές. Όλο αυτό το πλήθος τους έβριζε και τους φώναζε. Οι στρατιώτες στέκονταν αμήχανοι σαν παιδιά που τα τιμωρούν άδικα.
Την επίθεση την κατεύθυνε ένας ψηλός νεαρός με στολή φοιτητή, με μια υπεροπτική έκφραση στο πρόσωπο.
"Νομίζω ότι ξέρετε καλά", έλεγε προκλητικά, "πως σηκώνοντας τα όπλα ενάντια στ' αδέρφια σας, γίνεστε όπλο στα χέρια των ληστών και των προδοτών".
"Όχι, αδερφάκι", απάντησε σοβαρά ο στρατιώτης. "Εσείς δεν καταλαβαίνετε. Αφού στον κόσμο υπάρχουν δύο τάξεις: το προλεταριάτο και η αστική τάξη. Δεν είναι έτσι; Εμείς...".
"Το ξέρω αυτό το ανόητο παραμύθι!" τον διέκοψε απότομα ο φοιτητής. "Οι αμόρφωτοι μουζίκοι σαν και σένα, άκουσαν τα συνθήματα αυτά, μα ποιος τα λέει, και τι σημαίνουν, αυτό δεν το ξέρετε. Γι' αυτό παπαγαλίζεις!". Το πλήθος γέλασε..."Κι εγώ είμαι μαρξιστής! Σου λέω, πως αυτό για το οποίο πολεμάτε, δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι απλώς αναρχία και ωφελεί μόνο τους Γερμανούς".
"Μάλιστα, καταλαβαίνω", απάντησε ο στρατιώτης. Στο μέτωπό του έτρεχε ιδρώτας. "Εσείς, όπως φαίνεται, είστε άνθρωπος μορφωμένος, κι εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος. Μόνο που νομίζω...".
"Εσύ", τον διέκοψε περιφρονητικά ο φοιτητής, "πιστεύεις αληθινά πως ο Λένιν είναι πραγματικά φίλος του προλεταριάτου;".
"Μάλιστα, το πιστεύω", απάντησε ο στρατιώτης. Του φάνηκε πολύ βαρύ.
"Καλά, φιλαράκο! Ξέρεις όμως πως τον Λένιν τον έστειλαν από τη Γερμανία σ' ένα σφραγισμένο βαγόνι; Ξέρεις πως ο Λένιν παίρνει χρήματα από τους Γερμανούς;".
"Ε, αυτό δεν το ξέρω", απάντησε με πείσμα ο στρατιώτης. "Όμως μου φαίνεται πως ο Λένιν λέει ακριβώς εκείνο που ήθελα ν' ακούσω. Κι όλος ο απλός λαός μιλάει έτσι. Αφού υπάρχουν δύο τάξεις: η αστική τάξη και το προλεταριάτο...".
"Βλάκα! Εγώ, αδερφέ, δύο χρόνια ήμουν κλεισμένος στο Σλισεμπούργκ για την επανάσταση, όταν εσύ πυροβολούσες ακόμα τους επαναστάτες και έψελνες το "Θεέ, φύλαγε τον τσάρο!" Ονομάζομαι Βασίλι Γκεόργκιεβιτς Πάνιν. Δεν άκουσες καμιά φορά για μένα;".
"Δεν άκουσα και να με συγχωρείς..." απάντησε ταπεινά ο στρατιώτης. "Βλέπεις είμαι άνθρωπος αμόρφωτος. Εσείς πρέπει να είστε μεγάλος ήρωας...".
"Αυτό ακριβώς", απάντησε με βεβαιότητα ο φοιτητής. "Και παλεύω ενάντια στους μπολσεβίκους, γιατί αυτοί θα καταστρέψουν τη Ρωσία και την ελεύθερη επανάστασή μας. Τι έχεις να πεις τώρα;" .
Ο στρατιώτης έξυσε το σβέρκο. "Δεν μπορώ να πω τίποτα!". Το πρόσωπό του ήταν κουρασμένο από την πνευματική υπερένταση. "Κατά τη γνώμη μου η υπόθεση είναι ξεκάθαρη, μόνο που εγώ είμαι αμόρφωτος άνθρωπος!..Η κατάληξη είναι έτσι: υπάρχουν δύο τάξεις το προλεταριάτο και η αστική τάξη...".
"Ξανά μου άρχισες μ' αυτή την ανόητη συνταγή!" τσίριξε ο φοιτητής.
"... μόνο δύο τάξεις", συνέχισε με πείσμα ο στρατιώτης. "Κι όποιος δεν είναι με τη μία, σημαίνει ότι είναι με την άλλη...".
