Τι εκτιμούν και τι επιδιώκουν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν λύση Ενιαίου Κράτους στο Κυπριακό

1. Εκτιμούν ότι θα υπάρξει όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και στην ευρύτερη περιοχή.

2. Εκτιμούν ότι οι συσχετισμοί στις χώρες της περιοχής είναι τέτοιοι ώστε οι εμπλεκόμενες χώρες να αδυνατούν να αντισταθούν αποτελεσματικά (ή και να ανατρέψουν) την κυριαρχία των νατοϊκών δυνάμεων.

3. Εκτιμούν επίσης (όχι απαραίτητα ως αρνητικό δεδομένο), ότι ο άξονας Ρωσίας – Κίνας

Για τον πόλεμο και τη Σοσιαλιστική Επανάσταση

Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι πόλεμοι δε σταμάτησαν ποτέ, ακόμα και σε σχετικά ειρηνικές περιόδους. Όταν όμως τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, όταν ένας πόλεμος με γενικότερες διεθνείς διαστάσεις προβάλλει πιο πιθανός, τα καθήκοντα και οι ευθύνες των κομμουνιστών μεγαλώνουν. Η επικαιρότητα των ζητημάτων που σχετίζονται με τον πόλεμο αναδεικνύει την ανάγκη συζήτησης γύρω από αυτά, ανατρέχοντας στην πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και στην πλούσια αρθρογραφία του Λένιν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η ΚΕ του ΚΚΕ στις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο επισημαίνει για τα αίτια και την ουσία του ιμπεριαλιστικού πολέμου: «Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που οδήγησαν στο παρελθόν σε δεκάδες τοπικούς, περιφερειακούς και σε δύο παγκόσμιους πολέμους, θα συνεχίσουν να οδηγούν σε σκληρές συγκρούσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές, ανεξάρτητα από τη σύνθεση ή ανασύνθεση, τις αλλαγές στη δομή και στο πλαίσιο στόχων διεθνικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τη λεγόμενη νέα "αρχιτεκτονική” τους. Άλλωστε, "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα", ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης υπερσυσσώρευσης και σημαντικών αλλαγών στο συσχετισμό των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου το ξαναμοίρασμα των αγορών σπανίως γίνεται αναίμακτα.»

O ιμπεριαλιστικός πόλεμος αρκετές φορές στην ιστορία δημιούργησε το έδαφος στο οποίο

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ H ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

[Άπαντα Λένιν, τόμ. 26, σελ. 13-23]

Ο ευρωπαϊκός πόλεμος, που προετοίμαζαν επί δεκαετίες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα όλων των χωρών, ξέσπασε. Η αύξηση των εξοπλισμών, η όξυνση στο έπακρο της πάλης για αγορές στην εποχή του νεότατου, του ιμπεριαλιστικού σταδίου ανάπτυξης του καπιταλισμού των προηγμένων χωρών, τα δυναστικά συμφέροντα των πιο καθυστερημένων μοναρχιών της Ανατολικής Ευρώπης έπρεπε αναπόφευκτα να οδηγήσουν και οδήγησαν σ' αυτόν τον πόλεμο. Η αρπαγή εδαφών και η υποδούλωση ξένων εθνών, η καταστροφή του ανταγωνιζόμενου έθνους, η καταλήστευση του πλούτου του, η απόσπαση της προσοχής των εργαζομένων μαζών από τις εσωτερικές πολιτικές κρίσεις της Ρωσίας, της Γερμανίας, της Αγγλίας και των άλλων χωρών, η διαίρεση και η εθνικιστική εξαπάτηση των εργατών και η εξόντωση της πρωτοπορίας τους με σκοπό την εξασθένιση του επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου —αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό περιεχόμενο, το νόημα και η σημασία του σημερινού πολέμου.

Στη σοσιαλδημοκρατία πέφτει πρώτ' απ' όλα το καθήκον να αποκαλύψει αυτήν την αληθινή σημασία του πολέμου και να ξεσκεπάσει αμείλικτα την ψευτιά, τα σοφίσματα και τις «πατριωτικές» φράσεις που διαδίδουν οι κυρίαρχες τάξεις, οι τσιφλικάδες και η αστική τάξη, για να υπερασπίσουν τον πόλεμο.

Επικεφαλής της μιας ομάδας των εμπόλεμων εθνών βρίσκεται η γερμανική αστική τάξη, που

Ο «φίλος μας Γιούνκερ»

Την ...αγιογραφία του «φίλου και φιλέλληνα Γιούνκερ» φιλοτεχνούν η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και σύσσωμος ο αστικός Τύπος.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επίσκεψη του προέδρου της Κομισιόν στην Ελλάδα παρουσιάζεται σαν «ψήφος εμπιστοσύνης» στην πολιτική των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που ακολουθεί η κυβέρνηση και οι οποίες «κλείδωσαν» το περασμένο καλοκαίρι την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.

Θυμίζουμε, πάντως, ότι η κυβέρνηση, που σήμερα «λιβανίζει» τον Γιούνκερ, είχε θέσει στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη το ερώτημα αν εγκρίνεται ή απορρίπτεται το σχέδιο του προέδρου της Κομισιόν για το τρίτο μνημόνιο, ζητώντας από το λαό να το καταψηφίσει.

Αμέσως μετά, έφερε από την πίσω πόρτα τη δική της αντιλαϊκή συμφωνία με την τρόικα, φυσικά με

«ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ» - «ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ»

Δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός...

«Κλείνει ένας κύκλος (...) Με την πρώτη αξιολόγηση ολοκληρώθηκε ο πιο σημαντικός και δύσκολος κύκλος του προγράμματος (...) Ολες οι κυβερνητικές προσπάθειες πλέον επικεντρώνονται σε ένα στρατηγικό στόχο: Στην προώθηση της δίκαιης ανάπτυξης».

Με τα παραπάνω λόγια, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Πέμπτη σε κυβερνητική εκδήλωση στο Μουσείο της Ακρόπολης, επιχείρησε να λανσάρει στο λαό... δύο παραμύθια σε συσκευασία ενός: Να τον πείσει, δηλαδή, ότι «τα δύσκολα τέλειωσαν», αλλά και ότι από δω και πέρα έρχεται η «δίκαιη ανάπτυξη», από την οποία θα βγουν τάχα όλοι ωφελημένοι.

Στο ίδιο μήκος κύματος, όλη την περασμένη βδομάδα, τα κυβερνητικά επιτελεία ισχυρίζονταν ότι «η σελίδα γύρισε και το νέο κεφάλαιο είναι πολύ πιο όμορφο». Τώρα που τελείωσε η διαπραγμάτευση και έκλεισε η «αξιολόγηση», λένε τα στελέχη της κυβέρνησης, μπορούμε να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», να ασχοληθούμε με την «καθημερινότητα» των πολιτών, για μια «καλύτερη επόμενη μέρα», για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «ένα μοντέλο ανάπτυξης όπου τα καλά θα μοιραστούν στους πολλούς»...

Όλο και πιο δυσβάσταχτη η κάθε «επόμενη μέρα» για το λαό

Αλλά ας πάρουμε τα παραμύθια της κυβέρνησης με τη σειρά, ξεκινώντας από τα περί «κλεισίματος του

Για τις ισπανικές εκλογές

Η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φείδονται στη στήριξη της νέας σοσιαλδημοκρατίας που θα φέρει την «αλλαγή» στην Ισπανία, όπως στήριζαν για παράδειγμα την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στην προεδρία της Γαλλίας, που θα «έφερνε τον άνεμο αλλαγής στην Ευρώπη» και τώρα τσακίζει ό,τι δικαίωμα έχει απομείνει στους Γάλλους εργαζόμενους. Η νέα σοσιαλδημοκρατία είναι η εκλογική συμπόρευση του σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος των «Ποδέμος» με την οπορτουνιστική Ενωμένη Αριστερά (όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), που κατεβαίνει στις εκλογές της 26ης Ιούνη ως «Ενωμένοι μπορούμε», η οποία τείνει μετεκλογική χείρα συνεργασίας στην παλιά σοσιαλδημοκρατία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (αλά ΠΑΣΟΚ) για να ...φύγει η δεξιά.

Η επιχείρηση εγκλωβισμού των Ισπανών εργατών στις αυταπάτες της φιλολαϊκής διαχείρισης με

Η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης έχει πάρει το «οκ» απ' το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σ.Δ. Κουτσούμπα, στην ΕΡΤ1

• Η πρώτη ερώτηση είναι δεδομένη, μέρα που είναι σήμερα. Αναθεώρηση του Συντάγματος, σας βρίσκει σύμφωνους σαν ιδέα;

--Κυρίως για τους τηλεοπτικούς δέκτες είναι πρώτο θέμα, γιατί στην τσέπη του λαού και στα μυαλά του ελληνικού λαού άλλα είναι σε προτεραιότητα, διότι τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι πάρα πολλά.

Κατά τη γνώμη μας, συνταγματική αναθεώρηση σε προοδευτική κατεύθυνση μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, αυτού του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα, εάν δεν αλλάξουν ριζικά οι δομές του κράτους, η ίδια η εξουσία. Εάν την εξουσία την έχουν οι ίδιοι, αυτοί που την είχαν μέχρι σήμερα και εννοώ την πραγματική εξουσία, δηλαδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η άρχουσα τάξη της χώρας και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν αυτές τις πολιτικές και αυτές τις στρατηγικές, δεν πρόκειται να υπάρξει ένα Σύνταγμα που θα είναι πραγματικά φιλολαϊκό, που θα προωθεί τη λαϊκή κυριαρχία, έτσι όπως μπορεί να την οραματίζονται ορισμένοι ή και ο ίδιος ο λαός μας.

• Να το πω αλλιώς. Το γεγονός ότι θα ξεκινήσει μια κουβέντα σ' ένα ικανό διάστημα από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, είναι κάτι θετικό; Πώς το εκτιμάτε;

-- Δε νομίζω ότι είναι θετικό, κυρίως θα έλεγα ότι χρησιμοποιείται ως ένα άλλο στοιχείο

Καβγαδίζουν για τις «offshore» για να «κουκουλώσουν» την αντιλαϊκή στρατηγική τους σύμπλευση

Την ίδια στιγμή, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ περνάει ομοβροντία μέτρων που πνίγουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια για λογαριασμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου, από κοινού με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα επιλέγουν να διατηρούν στον αφρό τη «βολική» αντιπαράθεση περί διαφθοράς και διαπλοκής, με αφορμή τις «offshore» εταιρείες, συσκοτίζοντας τόσο τη δική τους στρατηγική σύμπλευση, όσο και την αιτία των δεινών του λαού.

Εδώ και περίπου 10 μέρες ανταλλάσσουν πυρά, εντός και εκτός Βουλής, προσπαθώντας, σε συμπαιγνία, να αναδείξουν στο λαό ως κύριο «υπεύθυνο» για τα βάσανά του, τα «λαμόγια», κάποιους «διεφθαρμένους» πολιτικούς που εμπλέκονται με διεφθαρμένους επιχειρηματίες κ.ο.κ. Βγάζουν διάφορα «άπλυτα» στη φόρα, διεκδικώντας το κάθε αστικό κόμμα το τίτλο του «αρχάγγελου κατά της διαφθοράς» για λογαριασμό του.

«Εμάς δεν μας κρατάει κανένας στο τσεπάκι του, γιατί δεν είναι τα δικά μας στελέχη στις διάφορες λίστες, στα Panama Papers, ούτε στα ημερολόγια του κ. Χριστοφοράκου, ούτε στα payrolls της

Είναι ο κομμουνισμός αποκλειστικός;

 "...να μην επιτραπεί πια η χρησιμοποίηση ορισμένων λέξεων, όπως «ελευθερία», «δικαιοσύνη», «ανθρωπιά», «μόρφωση», «παραγωγικότητα», «τόλμη», «εντιμότητα», προτού ξεκαθαριστεί η πραγματική σημασία τους, δηλαδή πριν καθαριστούν από τη βρωμιά, που κόλλησε επάνω τους στη διάρκεια της λειτουργίας τους μέσα στην αστική κοινωνία. Οι αντίπαλοί μας είναι οι αντίπαλοι της ανθρωπότητας. Δεν έχουν «δίκιο» από την άποψή τους: η ίδια η άποψή τους αποτελεί το άδικο."

Πολλοί, σχεδόν όλοι οι αστοί κριτικοί της «Μάνας» μάς είπαν, ότι αυτή η παράσταση είναι μια υπόθεση που αφορά τους κομμουνιστές και μόνο. Μίλησαν γι' αυτήν όπως θα μιλούσαν περίπου για ένα θέμα που αφορά τους κονικλοτρόφους ή τους παίχτες σκακιού, δηλαδή, σαν κάτι που αφορά πολύ λίγους ανθρώπους και που, προπαντός, δεν μπορεί να κριθεί από ανθρώπους άσχετους με τα

Έξι χρόνια μετά...

Ορισμένα συμπεράσματα από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου

Πριν 6 χρόνια, το Μάη του 2010, η Ελλάδα έμπαινε στο πρώτο μνημόνιο. Από τότε ακολούθησαν άλλα 2 και «ψήνεται», απ' ό,τι όλα δείχνουν, και ένα τέταρτο. Τον μέχρι σήμερα απολογισμό αυτής της πολιτικής τον ζουν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι λαϊκές οικογένειες καθημερινά στο πετσί τους. Ξέρουμε όλοι καλά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που συνόδευαν και συνοδεύουν τα μνημόνια. Έχει σημασία, σήμερα, να δούμε ορισμένα συμπεράσματα, που άλλωστε αποτέλεσαν και πεδίο σφοδρής ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια.

Πρώτα απ' όλα, τα μνημόνια ήρθαν ως απάντηση στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, ως μέτρα με σκοπό αυτή να ξεπεραστεί υπέρ βεβαίως του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Θυμίζουμε ότι πριν από την κρίση είχε προηγηθεί μια περίοδος υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Είναι