Πριν από μερικές μέρες, με αφορμή την παρουσία του στην Αθήνα και τη συμμετοχή του στη συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής της «Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης», είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον σύντροφο Ραούλ Μαρτίνες Τουρέρο, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας και υπεύθυνου της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ. Η συζήτηση αυτή αναφέρεται στις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα που πηγαίνει σε νέες εκλογές στις 26 Ιούνη και τη δράση του κόμματος αυτού, που συγκρούστηκε και συγκρούεται με το κεφάλαιο, τους πολιτικούς εκπροσώπους του και με τον ευρωκομμουνισμό και την οπορτουνιστική διάβρωση.
-- Ποια είναι η σημερινή οικονομικο-κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα στην Ισπανία; Είδαμε ότι αστικές πολιτικές δυνάμεις από τις 20 Δεκέμβρη του περασμένου χρόνου δεν κατάφεραν να πετύχουν ένα συμβιβασμό για το σχηματισμό κυβέρνησης και έτσι πηγαίνουμε για νέες εκλογές στις 26 Ιούνη.
-- Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ισπανία χαρακτηρίζεται από 2 υφεσιακούς κύκλους μέσα στην
εκδήλωση της κρίσης υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου το 2008. Από τα τέλη του 2014 τα μακροοικονομικά στοιχεία εμφάνιζαν κάποια συμπτώματα σχετικής ανάκαμψης, που στηρίχτηκε στη βάρβαρη μείωση της εργατικής δύναμης και την πτώση των τιμών των πρώτων υλών. Ομως το τελευταίο διάστημα, εμφανίζεται μια τάση μείωσης στη λεγόμενη προοπτική ανάπτυξης, δηλαδή χαμηλότερες προβλέψεις από τις αρχικές. Τόσο το ΔΝΤ όσο και η ισπανική κυβέρνηση αναγνωρίζουν ότι δεν προβλέπεται να εκπληρωθούν οι προβλέψεις για ανάπτυξη την περίοδο 2016-17.
Από την εκδήλωση της κρίσης, τα μονοπώλια και οι διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις, πρώτα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και μετά του Λαϊκού Κόμματος έκαναν ένα σφοδρό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη. Το 2015 τελείωσε με 4.567.918 ανέργους. Το 46,89% των συμβάσεων εργασίας ήταν διάρκειας κάτω από 3 μήνες και περίπου το 25% κάτω από μια βδομάδα. Η μερική απασχόληση καταλαμβάνει το 15,24% στην αγορά εργασίας. Οι μισθοί σημαντικού μέρους των εργαζομένων δεν επαρκούν για να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες, δηλαδή η τιμή της εργατικής δύναμης βρίσκεται κάτω από το κόστος ακόμα και για την αναπαραγωγή της. Το 1% του πληθυσμού συγκεντρώνει περισσότερο πλούτο από όσο 35 εκατομμύρια άνθρωποι (στα 46 εκ. που είναι ο πληθυσμός της χώρας). Οι 20 μεγαλύτεροι καπιταλιστές στην Ισπανία αύξησαν την περιουσία τους κατά τα 15% ενώ το 99% του πληθυσμού είδε τα εισοδήματά του να μειώνονται αντίστοιχα κατά 15%.
Υπήρξε υποχώρηση στο σύνολο των κοινωνικών δικαιωμάτων και τις κατακτήσεις δεκαετιών, με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά και ο λεγόμενος άμεσος μισθός των εργατών. Υπήρξε υποχώρηση στα εργασιακά δικαιώματα, στην Ασφάλιση, στο δικαίωμα για συλλογικές διαπραγματεύσεις. Αυξήθηκε η καταστολή και σημειώνεται μια κλιμακούμενη επίθεση συνολικά στις λαϊκές ελευθερίες. Ο καπιταλισμός αντιδραστικοποιείται σε όλα τα πεδία.
Σε αυτές τις συνθήκες, η οικονομική κρίση επέδρασε και στο κρατικό εποικοδόμημα. Επηρεάστηκε σημαντικά η λεγόμενη νομιμοποίηση των θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος, όπως: η βασιλεία, το δικομματικό σύστημα και η διανομή της εξουσίας από τις εθνικές αστικές τάξεις στις περιοχές που συνθέτουν το ισπανικό «μωσαϊκό», ειδικότερα στην Καταλονία. Εχει μπει μπροστά η διαδικασία αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Ανανεώθηκε η μοναρχία, ανανεώθηκαν οι ηγεσίες των βασικών κομμάτων, εκτός του Λαϊκού Κόμματος, που ασκούσε την κυβερνητική εξουσία και επίσης δημιουργήθηκαν νέες πολιτικές δυνάμεις που επιχειρούν να αναστηλώσουν το καπιταλιστικό σύστημα.
Οι γενικές εκλογές της 20ής Δεκέμβρη έκρυβαν στην πραγματικότητα μια διαπάλη ανάμεσα σε 2 μορφές αστικής διαχείρισης: Τη φιλελεύθερη και τη σοσιαλδημοκρατική. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν μια ισοπαλία που αναδεικνύει βασικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της κυρίαρχης τάξης σχετικά με τη μορφή διαχείρισης που είναι η καταλληλότερη για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Και για τις ερχόμενες εκλογές στις 26 Ιούνη, αν δεν υπάρξουν εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, αναμένεται επίσης μια σχετική ισοπαλία.
-- Η δημιουργία της λεγόμενης νέας σοσιαλδημοκρατίας πώς βλέπετε να επιδρά στη συνείδηση των εργαζομένων; Για παράδειγμα, υπάρχει μια συγκεκριμένη εμπειρία από τη δράση του «Ποδέμος».
-- Την περίοδο από το 2008 έως το 2016 υπήρξαν σημαντικοί αγώνες, αλλά κάτω από την επιρροή της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Στη διάρκεια του λεγόμενου κινήματος 15 Μ (σ.σ της 15ης Μάη 2011 με τις συγκεντρώσεις στη Μαδρίτη) στην ηγεσία αυτών των αγώνων κυριάρχησαν οι μικροαστοί και τα μεσαία στρώματα που απειλούνταν από τη βίαιη προλεταριοποίηση. Προτάθηκε ένα πρόγραμμα «δημοκρατικής μεταρρύθμισης» του καπιταλιστικού συστήματος και οι αγώνες διεξήχθησαν ουσιαστικά κάτω από ξένη σημαία για τις λαϊκές μάζες που συμμετείχαν.
Αυτός ο συσχετισμός δύναμης ευνοήθηκε από την κυριαρχία ενός συνδικαλιστικού κινήματος με θέσεις συμβιβασμού με το σύστημα, ταξικής συνεργασίας σε συνδυασμό με τη δημιουργία του «Ποδέμος», μιας πολιτικής δύναμης, που ήρθε για να καλύψει την «αριστερή πλευρά» του ισπανικού καπιταλισμού και θέλει να κρατάει την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτισμού. Από την ίδρυση του «Ποδέμος» το Γενάρη του 2014, υπήρξε μείωση των απεργιακών αγώνων, των λαϊκών κινητοποιήσεων που ελάττωσαν ουσιαστικά τις διεκδικήσεις τους στην προσμονή μιας κοινοβουλευτικής λύσης. Πρόκειται για την αυταπάτη που προωθήθηκε από τη νέα σοσιαλδημοκρατία και τη συνδρομή του παλιού οπορτουνισμού που εκπροσωπείται από την Ενωμένη Αριστερά. Και οι δύο αυτές δυνάμεις τώρα σχεδιάζουν να πάνε σε ένα εκλογικό συνασπισμό στις ερχόμενες εκλογές της 26ης Ιούνη, προσπαθώντας να αντιγράψουν την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, και να ξεπεράσουν το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπως ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ.
Αλλά η νέα σοσιαλδημοκρατία, όπως και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αποδείξει ότι πρόκειται για μια δύναμη αστικής διαχείρισης και σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές θα συγκροτήσει άλλη μια αστική κυβέρνηση. Ηδη δεν κριτικάρουν την ΕΕ, ούτε τη συμμετοχή της Ισπανίας στο ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις διαπραγματεύσεις με τους Σοσιαλιστές δέχτηκαν τις μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά που πρότεινε η παλιά σοσιαλδημοκρατία.
Ορισμένα άλλα επίσης χαρακτηριστικά παραδείγματα: Στη Βαρκελώνη η δήμαρχος που υποστηρίχτηκε από το «Ποδέμος», Αντα Κολάου, συγκρούστηκε με τους εργαζόμενους στο μετρό όταν κατέβηκαν σε απεργία, υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων που οργάνωναν την ίδια περίοδο (Μάρτης 2016) το Παγκόσμιο Συνέδριο της Κινητής Τηλεφωνίας. Στη Μαδρίτη, το Δημοτικό Συμβούλιο της Μανουέλα Καρμένα πρότεινε να αντικατασταθεί το μνημείο των φασιστών «Πεδιάδα των Πεσόντων» σε «Πεδιάδα της Ειρήνης» ουσιαστικά παραγράφοντας τα εγκλήματα των φασιστών στην Ισπανία και το γεγονός ότι αυτό το μνημείο έγινε με την αναγκαστική εργασία φυλακισμένων δημοκρατικών. Η κίνηση αυτή αποτελεί προσβολή στην αντιφασιστική πάλη του λαού μας και η «ειρήνη» που επικαλείται είναι μια απάτη. Ούτε υπήρξε ειρήνη ούτε θα υπάρξει όσο κυριαρχεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η εργατική τάξη και τώρα συνεχίζει στην πλειοψηφία της παγιδευμένη στις αυταπάτες που καλλιεργεί η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός, που προβάλλει μια «αλλαγή» χωρίς ταξική πάλη, έναν ειρηνικό δρόμο χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η νέα σοσιαλδημοκρατία λέει ψέματα. Οποια και αν είναι η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί θα κάνει περικοπές τουλάχιστον 4 δισ. ευρώ για αυτόν το χρόνο, θα συνεχιστούν οι επιθέσεις στην εργατική τάξη, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Ελλάδα. Γιατί το βασικό ζήτημα εξακολουθεί να είναι ποια τάξη έχει την εξουσία.
-- Το ΚΚ Λαών της Ισπανίας σε αυτό το σκηνικό, πώς παλεύει για την οργάνωση των εργαζομένων; Μέσα στον Ιούνη έχετε προγραμματίσει το συνέδριο του Κόμματος, ποια βασικά καθήκοντα προτάσσετε;
-- Πιστεύουμε ακράδαντα ότι δεν υπάρχει διέξοδος για την εργατική τάξη στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Η μοναδική εναλλακτική είναι στο δρόμο της ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας για την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για τη σχεδιοποίηση της οικονομίας. Η εναλλακτική είναι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού στην Ισπανία. Αυτή είναι η θέση μας ως ΚΚ Λαών της Ισπανίας.
Δουλεύουμε σε μη επαναστατικές συνθήκες και το 10ο Συνέδριό μας έχει ως βασικό καθήκον την ενίσχυση της δουλειάς στην εργατική τάξη, την οικοδόμηση οργανώσεων του Κόμματος σε στρατηγικούς τομείς και χώρους δουλειάς, ώστε να υπάρξει μια τομή στο εργατικό κίνημα. Είναι σημαντικό να δυναμώσουμε την επιρροή του Κόμματος, να οργανώσουμε την ενότητα της εργατικής τάξης μέσα από τις Επιτροπές για την Εργατική Ενότητα, ώστε να δυναμώσει ο ταξικός αγωνιστικός προσανατολισμός σε σύγκρουση με το συμβιβασμένο και συναινετικό συνδικαλισμό.
Είναι απαραίτητο να οργανώσουμε και την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα για να ορθωθεί ένα εργατικό - λαϊκό μέτωπο που σε επαναστατικές συνθήκες θα μπορεί να συντρίψει την καπιταλιστική εξουσία, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία και τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Είναι απαραίτητο να συσπειρώσουμε την εργατική τάξη και τα αντιμονοπωλιακά τμήματα του λαού σε Λαϊκές Επιτροπές που θα παλεύουν και θα εργάζονται για την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων στις γειτονίες.
Χρειάζεται να υψωθεί ένα ρωμαλέο μαζικό οργανωμένο κίνημα που θα συγκρούεται σε όλα τα μέτωπα, θα υπερασπίζεται τις συνθήκες ζωής, θα παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Γι' αυτό χρειάζεται ισχυρό Κόμμα προετοιμασμένο να παλεύει σε όλες τις συνθήκες.
Αυτοί είναι οι βασικοί στόχοι που θέτουμε στο Συνέδριο, ώστε να γίνει ένα νέο βήμα στην ενδυνάμωση του Κόμματος ως πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, μια ενδυνάμωση οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική, με μια επαναστατική τακτική και στρατηγική βασισμένες στον Μαρξισμό - Λενινισμό, τον προλεταριακό διεθνισμό και τις καλύτερες παραδόσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ενα Κόμμα συνεχιστής της μακράς ηρωικής πάλης της δικής μας εργατικής τάξης και του λαού μας. Ενα Κόμμα μάχιμο, που θα οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία.
Δ. Καρ.
