Η προσπάθεια εξαπάτησης του λαού που ζούμε αυτή την προεκλογική περίοδο, από τη μια με εκφοβισμούς, από την άλλη με ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες, στηρίζεται σε μια παραδοχή, τη μη αμφισβήτηση από κανένα κόμμα που σπέρνει αυτό το κλίμα της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Με αυτά ως δεδομένα και αναμφισβήτητα πιάνει τόπο αυτή η προσπάθεια.
Γιατί, όμως, αυτά να είναι αδιαμφισβήτητα; Γιατί σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη δεν υπάρχει δρόμος έξω από την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, θέλουμε δεν θέλουμε είναι μονόδρομος για τους λαούς, επισείοντας μάλιστα τους κινδύνους από τέτοιες επιλογές. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα έφτασε σε πρόσφατη συνέντευξή του να δηλώσει ότι στόχος της κυβέρνησής του θα είναι η σωτηρία του ευρώ.
Η αλήθεια είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ
και το ευρώ, σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ κ.ά., σημαίνει αφόρητα δεσμά για τους λαούς, την ίδια στιγμή που ενισχύονται το κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και πολύ ορατά μάλιστα τα τελευταία πέντε χρόνια με την πολιτική των μνημονίων, που δεν είναι κάτι άλλο από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που πηγάζουν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και φτάνουν ως τη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η συμμετοχή στην ΕΕ περιλαμβάνει μνημόνια διαρκείας, μόνιμη εποπτεία, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, μέτρα για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, χτύπημα στο Ασφαλιστικό. Οπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλα τα κράτη της ΕΕ, λιγότερο ή περισσότερο. Επίσης, τόσο η συμμετοχή στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ περιλαμβάνει υποχρεώσεις συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, υποχρεώσεις όσον αφορά τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Ολα αυτά δεν αλλάζουν, όπως προσπαθεί να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες δυνάμεις, δεν μπορούν να τροποποιηθούν προς όφελος των λαών γιατί βρίσκονται στο DNA της ΕΕ.
Το ερώτημα προς τους εργαζόμενους είναι αν θα συνεχίζουν να υπομένουν τις θυσίες διαρκείας χωρίς καμιά προσμονή να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα γι' αυτούς στο πλαίσιο των δεσμών του κεφαλαίου και της ΕΕ, ή θα διαλέξουν το δρόμο της ρήξης με αυτά τα δεσμά, το δρόμο της αποδέσμευσης, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους. Ενα δρόμο όχι στρωμένο με λουλούδια, δύσκολο, αλλά που μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στο ξέφωτο των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. Είναι ο δρόμος της επιδίωξης σχέσεων οικονομικής συνεργασίας με άλλα κράτη, με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Μια διαδικασία που σίγουρα θα συνδεθεί με θετικές για τους λαούς διεργασίες και ανατροπές σε όλα τα άλλα κράτη της ΕΕ.
Είναι λοιπόν διπλή η ευθύνη αυτών των δυνάμεων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν χρειάζεται καμία σκέψη σύγκρουσης με αυτό το πλαίσιο, που προσπαθούν να υπονομεύσουν κάθε διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ, να κρατήσουν όποια διαμαρτυρία μέσα σε αυτά τα δεσμά σπέρνοντας αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή.
Γιατί, όμως, αυτά να είναι αδιαμφισβήτητα; Γιατί σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη δεν υπάρχει δρόμος έξω από την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, θέλουμε δεν θέλουμε είναι μονόδρομος για τους λαούς, επισείοντας μάλιστα τους κινδύνους από τέτοιες επιλογές. Ο Αλ. Τσίπρας μάλιστα έφτασε σε πρόσφατη συνέντευξή του να δηλώσει ότι στόχος της κυβέρνησής του θα είναι η σωτηρία του ευρώ.
Η αλήθεια είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ
και το ευρώ, σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ κ.ά., σημαίνει αφόρητα δεσμά για τους λαούς, την ίδια στιγμή που ενισχύονται το κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και πολύ ορατά μάλιστα τα τελευταία πέντε χρόνια με την πολιτική των μνημονίων, που δεν είναι κάτι άλλο από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που πηγάζουν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και φτάνουν ως τη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η συμμετοχή στην ΕΕ περιλαμβάνει μνημόνια διαρκείας, μόνιμη εποπτεία, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, μέτρα για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, χτύπημα στο Ασφαλιστικό. Οπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλα τα κράτη της ΕΕ, λιγότερο ή περισσότερο. Επίσης, τόσο η συμμετοχή στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ περιλαμβάνει υποχρεώσεις συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, υποχρεώσεις όσον αφορά τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Ολα αυτά δεν αλλάζουν, όπως προσπαθεί να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες δυνάμεις, δεν μπορούν να τροποποιηθούν προς όφελος των λαών γιατί βρίσκονται στο DNA της ΕΕ.
Το ερώτημα προς τους εργαζόμενους είναι αν θα συνεχίζουν να υπομένουν τις θυσίες διαρκείας χωρίς καμιά προσμονή να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα γι' αυτούς στο πλαίσιο των δεσμών του κεφαλαίου και της ΕΕ, ή θα διαλέξουν το δρόμο της ρήξης με αυτά τα δεσμά, το δρόμο της αποδέσμευσης, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους. Ενα δρόμο όχι στρωμένο με λουλούδια, δύσκολο, αλλά που μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στο ξέφωτο των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων. Είναι ο δρόμος της επιδίωξης σχέσεων οικονομικής συνεργασίας με άλλα κράτη, με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Μια διαδικασία που σίγουρα θα συνδεθεί με θετικές για τους λαούς διεργασίες και ανατροπές σε όλα τα άλλα κράτη της ΕΕ.
Είναι λοιπόν διπλή η ευθύνη αυτών των δυνάμεων, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν χρειάζεται καμία σκέψη σύγκρουσης με αυτό το πλαίσιο, που προσπαθούν να υπονομεύσουν κάθε διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ, να κρατήσουν όποια διαμαρτυρία μέσα σε αυτά τα δεσμά σπέρνοντας αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή.
