Μορφές και στόχοι
Γράφει ο Άδηλος
Η Κυβερνητική πολιτική και η στάση της αντιπολίτευσης
Αν ρίξουμε, μια σύντομη ματιά στην εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης και την αντιπολιτευτική δράση του ΣΤΡΙΖΑ μπορούμε να δούμε ότι επί της ουσίας οι δύο πολιτικές είναι όμοιες (όχι ίδιες). Ο καυγάς γίνεται στο πια πρόταση είναι η καλύτερη, ποιος είναι ο καταλληλότερος για να διαχειριστεί την κρίση. Ως εκεί και τίποτε παραπάνω. Έτσι:
Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι πρέπει να αποπληρωθεί, σε συνεργασία με τους συμμάχους μας Ευρωπαϊκή ένωση και ΗΠΑ. Μπορεί να γίνει κάποια αναδιαπραγμάτευση αφού όμως πείσουμε τους εταίρους ότι μπήκαμε σε δρόμο «ανάπτυξης». Ισχυρίζεται μάλιστα, ότι ήδη έχουμε «πλεονάσματα». Στην αντίπερα ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει τους «δύσπιστους» καπιταλιστές ότι με δική του κυβέρνηση θα αποπληρωθεί το χρέος μέσα στην Ε.Ε. και στενή συνεργασία με ΗΠΑ και ΔΝΤ, αλλά μόνο με αυτόν κυβέρνηση μπορεί να γίνει καλή διαπραγμάτευση. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην σφαίρα της παροχολογίας που προσπαθεί να ανταγωνιστεί το μοίρασμα των «κοινωνικού πλεονάσματος» που διαφημίζει η ΝΔ. Κοκορομαχίες δηλαδή
Κοινός τόπος και των δύο. Χωρίς ανάπτυξη δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Και τι εννοούν; Κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο για επενδύσεις και κέρδη. Άνοιγμα, λένε, θέσεων εργασίας, αλλά χωρίς σταθερή δουλειά και επιδόματα φτώχιας αντί μισθό.
Πιστή εφαρμογή κι απ’ τους δύο των κοινοτικών οδηγιών για βασικούς μισθούς πείνας, εύκολες απολύσεις τρόμου, εκ περιτροπής εργασίας, κτλ. Το «ένα άτομο εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια» του Γ.Π. με το οποίο πολλοί γελάσανε, επιστρέφει σαν φάντασμα για να στοιχειώσει την ζωή μας.
Η φορομπηχτική πολιτική της ΝΔ συνεχίζει ακάθεκτη. Τα χαράτσια μονιμοποιούνται, οι άδικοι φόροι αλλάζουν όνομα, με μοναδικό στόχο το ξεζούμισμα των φτωχών και το γέμισμα της τσέπης των μεγάλων. Σε κάθε νέο φόρο ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί και και καταγγέλλει την κυβέρνηση, αλλά στα ψιλά γράμματα δηλώνει ότι δεν μπορεί να καταργήσεις άμεσα νόμους του κράτους!!!
Μοναδική φωνή αντίστασης μένει το ΚΚΕ. Μοναδικός οργανωτής του λαϊκού κινήματος αντίστασης. Αυτός είναι κι ο λόγος της αμφίπλευρης επίθεσης που δέχεται.
Γιατί είμαστε ο μοναδικός πραγματικός τους αντίπαλος
Είμαστε το μοναδικό κόμμα που οργανώνει τον λαό σε πραγματική αντίσταση σε όποια αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται. Ανεξάρτητα αν το κίνημα δεν βρίσκεται σε κατάσταση υπεροχής, ώστε να μπορεί να επιβάλει τα αιτήματα του, ωστόσο με σκληρούς αγώνες ανακόπτει μέτρα της κυβέρνησης, καθυστερεί την εφαρμογή νόμων και όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, αυτοί οι αγώνες το οδηγούν σε σταδιακή ανάκαμψη. Θυμίζουμε τον αγώνα για τα χαράτσια, τους ναυτεργάτες, τους χαλυβουργούς κ.α. Το εργατικό κίνημα αποτελεί το μοναδικό μέτωπο αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική. Αν έλειπε θα κυριαρχούσε η γνωστή ανούσια αντιπαράθεση του δικομματισμού για το ποιος θάχει την καρέκλα, για το ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των μεγάλων. Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα εγκλωβιζόταν σε κινήσεις τύπου αγανακτισμένων ή όπως τους επίκαιρους «ανώνυμους»
Είμαστε αυτοί, που όχι μόνο του στερούμε την κυβερνητική εξουσία, καθώς θα την είχε αν μπαίναμε στο λούκι της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά κυρίως είμαστε οι μοναδικοί που αποκαλύπτουμε το αποκρουστικό πρόσωπο του οπορτουνισμού. Αυτοί που φανερώνουν κάθε λίγο τις πραγματικές τους προθέσεις, που είναι το να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, ενώ στην πραγματικότητα συζητούν και δεσμεύονται με τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους κατέχοντες τον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος λαός. Αναδεικνύουμε την διπροσωπία τους που απ’ τη μια λένε σκίζουμε τα μνημόνια, κι απ’ την άλλη υπόσχονται την εξόφληση των δανείων με το αίμα του λαού. Θυμίζουμε ότι δεν υπάρχει κόμμα ή ομάδα που κινείται στον λεγόμενο «αριστερό χώρο» που να μη «γλυκάθηκε» απ’ την κυβερνητική προοπτική που τους δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ όλες αυτές τις ομάδες και πριν απ’ όλες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (την μεγαλύτερη) οι διαφωνίες, οι τριβές, και οι προσχωρήσεις στο «κυβερνητικό» αριστερό μέτωπο είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Η αιτιολόγηση αυτής της στάσης τους γίνεται μέσα από ιδεολογήματα περί αριστερής πίεσης, πράγμα που ενισχύει τις συγχύσεις στον λαό, άρα ενισχύει προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.
Είμαστε η μοναδική δύναμη που απειλεί (στοχεύει) την εξουσία τους, που θέτει επί τάπητος το θέμα ποια τάξη κατέχει τα κλειδιά της οικονομίας, προπαγανδίζοντας τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης. Όσο μας βλέπουν δυνατούς μπροστά τους, τόσο μεγαλώνει ο εκνευρισμός τους κι η ανησυχία τους.
Πως μας αντιμετωπίζουν
ΓΕΝΙΚΑ:
Ο ταξικός αντίπαλος προσπαθεί να απομονώσει το κόμμα απ’ τον λαό, να το περιορίσει σαν δυναμική, να μειώσει ή και να σβήσει την επιρροή του στις εργατικές μάζες, ενώ ταυτόχρονα δεν παραιτείται κι απ’ τον εναλλακτικό του στόχο να το ενσωματώσουν στο παιχνίδι της παραπλάνησης του λαού, οδηγώντας το σε λογικές και πρακτικές συμμετοχής σε διαχειριστικά πειράματα.
Το κτύπημα με τον ένα ή άλλο τρόπο του κόμματος είναι μία σοβαρή πλευρά της προσπάθειας που κάνει το αστικό σύστημα για ποδηγέτηση του λαού. Συνυπάρχει με άλλες παράλληλες δράσεις, όπως η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού (δηλαδή η δημιουργία εναλλακτικών κυβερνητικών λύσεων και φραγμάτων στην ταξικής συνειδητοποίηση των εργαζομένων) και την συστηματική προώθηση απόψεων ιδιώτευσης, απομονωτισμού, ατομικού βολέματος, απογοήτευσης (τίποτε δεν γίνεται) αλλά και φόβου (ο ρόλος της Χρυσής Αυγής).
Καθώς βαθαίνει η κρίση, και δυναμώνει το ταξικό εργατικό κίνημα, αυτές οι πλευρές του αντικομουνισμού θα ενισχύονται και θα εμφανίζονται ολοένα πιο συχνά και με πιο άγρια μορφή. Η απάντηση μας δεν μπορεί να είναι άλλη από τον δυνάμωμα των δεσμών μας με τον κόσμο της εργασίας.
Όχι μόνο να αποκαλύπτουμε την συμπαιγνία τους, αλλά και δείχνουμε ότι μοναδική ρεαλιστική διέξοδος από το μέλλον μόνιμης φτώχειας δεν είναι άλλη από το να πάρουν τις τύχες τους στα δικά τους χέρια.
Ότι χωρίς τον εργάτη – λαό, γρανάζι δεν γυρνά. Γι αυτό κι ο νέος κόσμος χωρίς αφεντικά μπορεί, και θα γίνει πραγματικότητα.
Γράφει ο Άδηλος
Η Κυβερνητική πολιτική και η στάση της αντιπολίτευσης
Αν ρίξουμε, μια σύντομη ματιά στην εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης και την αντιπολιτευτική δράση του ΣΤΡΙΖΑ μπορούμε να δούμε ότι επί της ουσίας οι δύο πολιτικές είναι όμοιες (όχι ίδιες). Ο καυγάς γίνεται στο πια πρόταση είναι η καλύτερη, ποιος είναι ο καταλληλότερος για να διαχειριστεί την κρίση. Ως εκεί και τίποτε παραπάνω. Έτσι:
- Για το ζήτημα του χρέους
Η ΝΔ ισχυρίζεται ότι πρέπει να αποπληρωθεί, σε συνεργασία με τους συμμάχους μας Ευρωπαϊκή ένωση και ΗΠΑ. Μπορεί να γίνει κάποια αναδιαπραγμάτευση αφού όμως πείσουμε τους εταίρους ότι μπήκαμε σε δρόμο «ανάπτυξης». Ισχυρίζεται μάλιστα, ότι ήδη έχουμε «πλεονάσματα». Στην αντίπερα ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνει τους «δύσπιστους» καπιταλιστές ότι με δική του κυβέρνηση θα αποπληρωθεί το χρέος μέσα στην Ε.Ε. και στενή συνεργασία με ΗΠΑ και ΔΝΤ, αλλά μόνο με αυτόν κυβέρνηση μπορεί να γίνει καλή διαπραγμάτευση. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην σφαίρα της παροχολογίας που προσπαθεί να ανταγωνιστεί το μοίρασμα των «κοινωνικού πλεονάσματος» που διαφημίζει η ΝΔ. Κοκορομαχίες δηλαδή
- Για την ανάπτυξη
Κοινός τόπος και των δύο. Χωρίς ανάπτυξη δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Και τι εννοούν; Κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο για επενδύσεις και κέρδη. Άνοιγμα, λένε, θέσεων εργασίας, αλλά χωρίς σταθερή δουλειά και επιδόματα φτώχιας αντί μισθό.
- Για τους μισθούς και τις συντάξεις
Πιστή εφαρμογή κι απ’ τους δύο των κοινοτικών οδηγιών για βασικούς μισθούς πείνας, εύκολες απολύσεις τρόμου, εκ περιτροπής εργασίας, κτλ. Το «ένα άτομο εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια» του Γ.Π. με το οποίο πολλοί γελάσανε, επιστρέφει σαν φάντασμα για να στοιχειώσει την ζωή μας.
- Για τους φόρους και τα χαράτσια
Η φορομπηχτική πολιτική της ΝΔ συνεχίζει ακάθεκτη. Τα χαράτσια μονιμοποιούνται, οι άδικοι φόροι αλλάζουν όνομα, με μοναδικό στόχο το ξεζούμισμα των φτωχών και το γέμισμα της τσέπης των μεγάλων. Σε κάθε νέο φόρο ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί και και καταγγέλλει την κυβέρνηση, αλλά στα ψιλά γράμματα δηλώνει ότι δεν μπορεί να καταργήσεις άμεσα νόμους του κράτους!!!
Μοναδική φωνή αντίστασης μένει το ΚΚΕ. Μοναδικός οργανωτής του λαϊκού κινήματος αντίστασης. Αυτός είναι κι ο λόγος της αμφίπλευρης επίθεσης που δέχεται.
Γιατί είμαστε ο μοναδικός πραγματικός τους αντίπαλος
- Για την ΝΔ
Είμαστε το μοναδικό κόμμα που οργανώνει τον λαό σε πραγματική αντίσταση σε όποια αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται. Ανεξάρτητα αν το κίνημα δεν βρίσκεται σε κατάσταση υπεροχής, ώστε να μπορεί να επιβάλει τα αιτήματα του, ωστόσο με σκληρούς αγώνες ανακόπτει μέτρα της κυβέρνησης, καθυστερεί την εφαρμογή νόμων και όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, αυτοί οι αγώνες το οδηγούν σε σταδιακή ανάκαμψη. Θυμίζουμε τον αγώνα για τα χαράτσια, τους ναυτεργάτες, τους χαλυβουργούς κ.α. Το εργατικό κίνημα αποτελεί το μοναδικό μέτωπο αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική. Αν έλειπε θα κυριαρχούσε η γνωστή ανούσια αντιπαράθεση του δικομματισμού για το ποιος θάχει την καρέκλα, για το ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των μεγάλων. Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα εγκλωβιζόταν σε κινήσεις τύπου αγανακτισμένων ή όπως τους επίκαιρους «ανώνυμους»
- Για τον ΣΥΡΙΖΑ
Είμαστε αυτοί, που όχι μόνο του στερούμε την κυβερνητική εξουσία, καθώς θα την είχε αν μπαίναμε στο λούκι της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά κυρίως είμαστε οι μοναδικοί που αποκαλύπτουμε το αποκρουστικό πρόσωπο του οπορτουνισμού. Αυτοί που φανερώνουν κάθε λίγο τις πραγματικές τους προθέσεις, που είναι το να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, ενώ στην πραγματικότητα συζητούν και δεσμεύονται με τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους κατέχοντες τον πλούτο που παράγει ο εργαζόμενος λαός. Αναδεικνύουμε την διπροσωπία τους που απ’ τη μια λένε σκίζουμε τα μνημόνια, κι απ’ την άλλη υπόσχονται την εξόφληση των δανείων με το αίμα του λαού. Θυμίζουμε ότι δεν υπάρχει κόμμα ή ομάδα που κινείται στον λεγόμενο «αριστερό χώρο» που να μη «γλυκάθηκε» απ’ την κυβερνητική προοπτική που τους δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ όλες αυτές τις ομάδες και πριν απ’ όλες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (την μεγαλύτερη) οι διαφωνίες, οι τριβές, και οι προσχωρήσεις στο «κυβερνητικό» αριστερό μέτωπο είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Η αιτιολόγηση αυτής της στάσης τους γίνεται μέσα από ιδεολογήματα περί αριστερής πίεσης, πράγμα που ενισχύει τις συγχύσεις στον λαό, άρα ενισχύει προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.
- Για τους καπιταλιστές
Είμαστε η μοναδική δύναμη που απειλεί (στοχεύει) την εξουσία τους, που θέτει επί τάπητος το θέμα ποια τάξη κατέχει τα κλειδιά της οικονομίας, προπαγανδίζοντας τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης. Όσο μας βλέπουν δυνατούς μπροστά τους, τόσο μεγαλώνει ο εκνευρισμός τους κι η ανησυχία τους.
Πως μας αντιμετωπίζουν
- Γενική σιωπή για κάθε δράση του κόμματος ή του ταξικού κινήματος. Κυριολεκτικά, αν κάποιος ενημερώνεται μόνο απ’ την ΤΒ δεν βλέπει πουθενά ούτε το κόμμα, ούτε την δράση και τις διεργασίες στο ταξικό κίνημα. Και αυτό δεν είναι θεωρητικό παράδειγμα. Η επαρχία έτσι ενημερώνεται. Το παράδειγμα της πανελλαδικής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ είναι χαρακτηριστικό. Αμέσως μετά την μεγαλειώδη συγκέντρωση προβλήθηκαν μονόλεπτα ή δίλεπτα στιγμιότυπα (έτσι για άλλοθι) και αμέσως μετά κυριολεκτικά θάφτηκε από παντού. Ιντερνέτ, τηλεόραση, εφημερίδα.
- Αποσιώπηση των αγώνων του ταξικού κινήματος, συκοφαντία, τρομοκρατία. Θυμόμαστε τα ρεπορτάζ για τους ναυτεργάτες που κατέστρεφαν τον τουρισμό, την απέραντη σιωπή για τους χαλυβουργούς, όπου όταν αναφερόταν μιλούσαν για το δικαίωμα των απεργοσπαστών στην δουλειά. Λέξη δεν ειπώθηκε στην διάρκεια της δίμηνης προετοιμασίας του πανελλαδικού συλλαλητηρίου. Το παράδειγμα της απεργίας στις 27/11 είναι το τελευταίο χρονικά. Ούτε η ίδια η ΓΣΣΕ ή η ΑΔΕΔΥ δεν μιλάνε για την απεργία που προκήρυξαν.
- Η απαξίωση κάθε άποψης που καταθέτει το κόμμα. Στα διάφορα πάνελ η αντιμετώπιση των εκπροσώπων (όταν υπάρχουν) είναι του στυλ «ε, καλά τώρα», «έχετε σταθερές απόψεις αλλά διαφωνούμε», «βρίσκεστε εκτός τόπου και χρόνου» κτλ. Εκφράσεις που δείχνουν την προσπάθεια τους να μη αφήσουν να γίνει συζήτηση επί της ουσίας, να μη διατυπωθούν οι θέσεις του κόμματος. Ιδιαίτερα η συχνή αναφορά – παραδοχή για την σταθερότητα των θέσεων μας, δεν είναι προϊόν αναγνώρισης και θετικής εκτίμησης για το κόμμα. Θέλουν μ’ αυτόν τρόπο να κόψουν την ουσιαστική συζήτηση πάνω στις διάφορες θέσεις των κομμάτων, και ταυτόχρονα να περιθωριοποιήσουνε το κόμμα κατά το : Αναγνωρίζουμε την επιμονή σας σε ξεπερασμένες ιδέες και πρακτικές. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται μόνο απέναντι στο κόμμα, αλλά και σύμβολα της επανάστασης. Σκεφτείτε τα χιλιάδες μπλουζάκια με τον Τσε ή το σήμα της ΕΣΣΔ που πλέον τα φορά «κάθε καρυδιάς καρύδι». Ανάμνηση από ένα μακρινό και ξεπερασμένο παρελθόν. Κάτι σαν πολιτική αντίκα. Αυτή την λογική θέλουν να περάσουν και την προσπαθούν με κάθε τρόπο.
- Αντισοβιετισμός, αντισταλινισμός. Όταν η προηγούμενη στάση δεν έχει επιτυχία, λόγω της επιμονής των συντρόφων που βρίσκονται στο πάνελ, τότε ξεχειλίζει ο πιο ακραίος αντικομουνισμός. Σφαγές απ’ τον Στάλιν, πείνα στην Ρωσία, και θεωρία των δύο άκρων βγαίνει σε πρώτο πλάνο. Τέτοιες θέσεις μη νομίζουμε ότι είναι προνόμιο των πιο συντηρητικών στοιχείων της ΝΔ. Συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές ΠΑΣΟΚοι, ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ και αριστεριστές χέρι – χέρι συναγωνίζονται στο ποιος θα πρωτοτυπήσει.
- Επίθεση στην πολιτική κατεύθυνση της δράσης του κόμματος, που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «όχι συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις» Την επίθεση σ’ αυτόν τον τομέα πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ας πούμε θα είναι ο άμεσα ωφελημένος, τον έχουν αναλάβει διάφορες ιστοσελίδες τύπου «εργατικός αγώνας» ή «νέα σπορά» που εμφανίζονται σαν ΚΚΕδες που πονάνε γιατί «το κόμμα πήρε λάθος δρόμο». Δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκσυγχρονισμένη μορφή αυριανισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι όποιο άρθρο τους και να διαβάσεις, σε οποιοδήποτε θέμα και να αναφέρεται, η κατάληξη είναι πάντα το κτύπημα του κόμματος. Ο διεμβολισμός που επιχειρούν είναι η αντιπαράθεση ηγεσίας – βάσης. Αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Ίδια επιχειρηματολογία, ότι δηλαδή η ηγεσία πουλάει την βάση, χρησιμοποιούσε η γνωστή ΑΥΡΙΑΝΗ, η οποία με την σειρά της την δανείστηκε (και όχι την εμπνεύστηκε) από την στάση όλων των προηγούμενων αντικομματικών ομάδων της ιστορίας του κόμματος (αρχειομαρξιστές κτλ) . Στόχος τους; Αρνούμενοι την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ (αντιλαμβανόμενοι τις διαθέσεις της βάσης) πιέζουν για … κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. (το μικρότερο κακό)
ΓΕΝΙΚΑ:
Ο ταξικός αντίπαλος προσπαθεί να απομονώσει το κόμμα απ’ τον λαό, να το περιορίσει σαν δυναμική, να μειώσει ή και να σβήσει την επιρροή του στις εργατικές μάζες, ενώ ταυτόχρονα δεν παραιτείται κι απ’ τον εναλλακτικό του στόχο να το ενσωματώσουν στο παιχνίδι της παραπλάνησης του λαού, οδηγώντας το σε λογικές και πρακτικές συμμετοχής σε διαχειριστικά πειράματα.
Το κτύπημα με τον ένα ή άλλο τρόπο του κόμματος είναι μία σοβαρή πλευρά της προσπάθειας που κάνει το αστικό σύστημα για ποδηγέτηση του λαού. Συνυπάρχει με άλλες παράλληλες δράσεις, όπως η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού (δηλαδή η δημιουργία εναλλακτικών κυβερνητικών λύσεων και φραγμάτων στην ταξικής συνειδητοποίηση των εργαζομένων) και την συστηματική προώθηση απόψεων ιδιώτευσης, απομονωτισμού, ατομικού βολέματος, απογοήτευσης (τίποτε δεν γίνεται) αλλά και φόβου (ο ρόλος της Χρυσής Αυγής).
Καθώς βαθαίνει η κρίση, και δυναμώνει το ταξικό εργατικό κίνημα, αυτές οι πλευρές του αντικομουνισμού θα ενισχύονται και θα εμφανίζονται ολοένα πιο συχνά και με πιο άγρια μορφή. Η απάντηση μας δεν μπορεί να είναι άλλη από τον δυνάμωμα των δεσμών μας με τον κόσμο της εργασίας.
Όχι μόνο να αποκαλύπτουμε την συμπαιγνία τους, αλλά και δείχνουμε ότι μοναδική ρεαλιστική διέξοδος από το μέλλον μόνιμης φτώχειας δεν είναι άλλη από το να πάρουν τις τύχες τους στα δικά τους χέρια.
Ότι χωρίς τον εργάτη – λαό, γρανάζι δεν γυρνά. Γι αυτό κι ο νέος κόσμος χωρίς αφεντικά μπορεί, και θα γίνει πραγματικότητα.
