Γράφει ο Αντώνης Χιοκτούρης
τον προσυνεδριακό διάλογο διατυπώθηκαν προσεγγίσεις επί διαφόρων ζητημάτων. Δυστυχώς, όμως, η διαφορετικότητα των τοποθετήσεων, ενώ εύλογα επικεντρώνεται στις προγραμματικές αλλαγές που εισηγείται η απερχόμενη ΚΕ, σχεδόν εξαντλείται, μέχρι στιγμής, στο πολιτικό πρόταγμα της κοινωνικής συμμαχίας για την οποία εργάζεται στις εργατικές - λαϊκές μάζες το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Μέλη και φίλοι του κόμματος (συν)εκτιμούν ότι η «Λαϊκή Συμμαχία», σε αντίθεση με το «ΑΑΔΜ», δε βοηθά τη συσπείρωση δυνάμεων καθώς προτάσσει ως βάση της συμμαχίας το σοσιαλισμό, με τον οποίο όμως διαφωνούν, σήμερα, οι πολιτικά ανώριμες μάζες που συνθλίβονται από την καπιταλιστική κρίση.
Πριν κάποιος συμφωνήσει με την παραπάνω διαπίστωση ίσως είναι χρήσιμο να αναρωτηθεί:
α) Εφόσον την περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι πλατιές μάζες είναι πολιτικά ανώριμες, προκειμένου να συσπειρωθούν σε κοινωνική συμμαχία με βάση το σοσιαλισμό, πότε θα είναι πολιτικά ώριμες; Σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης;
β) Γιατί η ωρίμανση των εργατικών - λαϊκών μαζών πρέπει να παραπέμπεται σε ένα χρονικά απροσδιόριστο μέλλον;
γ) Γιατί οι πλατιές μάζες που στο παρελθόν δεν ωρίμασαν και σήμερα, ενώ πράγματι συνθλίβονται, δεν επιθυμούν κοινή συμμαχία με τους κομμουνιστές για το σοσιαλισμό, θα πράξουν μελλοντικά το αντίθετο; Αποτελεί νομοτέλεια η ωρίμανση και η αλλαγή των κυρίαρχων κοινωνικών αντιλήψεων την περίοδο π.χ. ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου;
δ) Τελικά, χρέος της κοινωνικής συμμαχίας ενός ΚΚ είναι διαλεκτικά να διαμορφώνει ή διαλλακτικά να εκφράζει την πολιτική συνείδηση των μαζών;
Υποθέτοντας πως τα παραπάνω ερωτήματα δεν επαρκούν -δεν είναι απαραίτητο άλλωστε- για την τεκμηρίωση αντιφάσεων στη σκέψη όσων καλοπροαίρετα διαφωνούν με τη «Λαϊκή Συμμαχία» και επιχειρώντας μια συλλογιστική προέκταση, ανακύπτουν νέα ερωτήματα, εξίσου σημαντικά:
α) Στην εποχή μας, όπου η αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της συνεχώς διευρύνεται, υπάρχει η δυνατότητα υλοποίησης των βασικών προγραμματικών κατευθύνσεων και στόχων πάλης, του ισχύοντος προγράμματος του ΚΚΕ, χωρίς ο εργαζόμενος λαός να λύσει, σε όφελός του, το ζήτημα της εξουσίας;
β) Μια κοινωνική συμμαχία η οποία δε θα προτάσσει το σοσιαλισμό, άρα δε θα συσπειρώνει στην κατεύθυνση της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, σε ποια κατεύθυνση απομένει να συσπειρώνει αν όχι σε αυτή της αλλαγής στο επίπεδο της διακυβέρνησης - διαχείρισης;
Εδώ αρχίζει το φλερτ της... εικονολατρίας του «ΑΑΔΜ» με το άλμα στο κενό της λογικής. Πράγματι, το ισχύον πρόγραμμα εκτιμά πως «σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους» υπάρχει δυνατότητα για «κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο» και πως το ΚΚΕ «επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση».
Επισημαίνεται εδώ ότι το πρόγραμμα του 1996, συνδέει ρητά την ύπαρξη μιας ΑΑΔ κυβέρνησης με «την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας». Προκειμένου όμως να αναδειχθεί η κυριότερη αντίφαση των εικονολατρών του «ΑΑΔΜ» είναι χρήσιμο, ακολουθώντας τη δική τους μεθοδολογία, να αγνοηθεί η συγκεκριμένη επισήμανση.
Λίγο παρακάτω, στο πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, αναφέρεται ότι η ΑΑΔ κυβέρνηση δε διαθέτει απεριόριστο χρονικό διάστημα για να εφαρμόσει την πολιτική της. «Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχυχρόνιο», υπενθυμίζεται σε όσους ξεχνούν(;) ότι οι μεταβατικές στιγμές, που πράγματι υπάρχουν στη φύση, δεν διαρκούν παραπάνω από όσο περίπου απαιτεί το πέρασμα από μια μορφή ύλης σε μια άλλη, π.χ. το νερό που ήδη κοχλάζει να γίνει ατμός. «Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία», συνεχίζει το ισχύον πρόγραμμα, «η κυβέρνηση θα ανατραπεί κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση».
Ομως μια απόπειρα ανατροπής από την «κυρίαρχη τάξη» -δηλαδή την αστική που δεν έχει απολέσει οριστικά και αμετάκλητα τα μέσα παραγωγής, το κράτος και το μονοπώλιο της βίας- ή την όποια «ιμπεριαλιστική παρέμβαση», δε θα αναγκάσει την ΑΑΔ κυβέρνηση ή να συνθηκολογήσει ή να ζητήσει την στήριξη των εργατικών- λαϊκών μαζών; Και τότε ποιο θα είναι το «διά ταύτα» στην αντιπαράθεση με την Αντίδραση, αν όχι η επίλυση του ζητήματος της εξουσίας;
Σε μια τέτοια ανελέητη σύγκρουση -δεν υπάρχει fair play όταν διακυβεύεται η αστική εξουσία- πόσο πιθανή είναι η επικράτηση μιας ΑΑΔ συμμαχίας που συγκροτήθηκε με διαφορετικό πλαίσιο από αυτό της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας;
Πόσο έγκαιρα οι δυνάμεις της ΑΑΔ συμμαχίας θα αντιληφθούν ότι, για να ισοσκελίσουν το αναδεικνυόμενο έλλειμμα στρατηγικής και να μην ηττηθούν, πρέπει να προσπεράσουν ταχύτατα τη μεσσιανική αντίληψη της ανάθεσης της σωτηρίας στην όποια κυβέρνηση, ΑΑΔ ή μη, και να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία;
Τι κριτική, τι κατάρες, θα δεχθούν τότε οι κομμουνιστές για τη μικροαστική τους ανυπομονησία να κινήσουν πρώτοι μεταξύ των ΑΑΔ συμμάχων, στην παραπάνω κατεύθυνση; Τι καταστροφή, όμως, περιμένει συνολικά τη συμμαχία αν αυτοί δεν τραβήξουν μπροστά ή αποτύχουν;
Εν τέλει, η ιστορική εμπειρία χωρών που το κίνημα συνετρίβη διότι η επαναστατική κατάσταση δε συνέπεσε χρονικά ούτε με την ύπαρξη επεξεργασμένης στρατηγικής για επίλυση του ζητήματος της εξουσίας -με ευθύνες και των ηγεσιών ΚΚ- ούτε με την παρουσία του κόκκινου στρατού να δίνει «φτερά» στις εργατικές - λαϊκές μάζες, αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα, κοινώς αποδεκτή, ή όχι;
Γίνεται αντιληπτό ότι:
α) Η ταξική πάλη έχει απαράβατους κανόνες οι οποίοι διέπουν και το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου - ανεξάρτητα αν μέλη, φίλοι, πρώην μέλη, «άσπονδοι» φίλοι, και αντίπαλοι του κόμματος προσφεύγουν, ορισμένοι καιρό τώρα, συνειδητά(;) στην επιλεκτική (παρ)ερμηνεία του.
β) Το πλαίσιο συσπείρωσης που προτάσσει το ΚΚΕ δεν μπορεί να μη θέτει στο λαό το ζήτημα της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου, ανεξάρτητα από το επίπεδο ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα.
Αλλωστε από πού προκύπτει ότι στη χώρα μας οι εργατικές - λαϊκές μάζες, με τη βοήθεια και της αστικής προπαγάνδας, σταμάτησαν να (ανα)γνωρίζουν ότι γι' αυτό παλεύει το ΚΚΕ, στα σχεδόν εκατό χρόνια της ιστορίας του; Κρυφό καμάρι είναι; 'Η υπάρχει η πρόθεση της πειθούς για το αντίθετο;
Σε τι λοιπόν εξυπηρετεί η εικονολατρία του «ΑΑΔΜ» και η συνειδητή(;) επιλογή του ως κεντρικού πεδίου αντιπαράθεσης; Ποιον ωφελεί, εκτός από την αστική τάξη, η (συν)διαμόρφωση σε ένα κοινό πλαίσιο μιας ενιαίας αντίληψης που, αργά ή γρήγορα, ή θα επικρατήσει και θα αλλοιώσει τον επαναστατικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει ένα ΚΚ, ή θα ηττηθεί και θα αποδυναμώσει οργανωτικά το κόμμα, όταν κρίνει σκόπιμο το διαχωρισμό της;
