Το να μπορέσουμε να γίνουμε πιο ικανοί στο να δουλεύουμε μαζικά με τη στρατηγική μας, το Πρόγραμμά μας, προϋποθέτει να κατανοούμε ολόπλευρα το αντικειμενικό χαρακτηριστικό της εποχής μας, που είναι η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση παγκοσμίως, και στη χώρα μας. Αντικειμενικό, γιατί - όπως διδάσκει ο μαρξισμός-λενινισμός - δεν εξαρτάται ούτε από τη συνείδηση των μαζών (αν το κατανοούν δηλαδή ή όχι) ούτε από το συσχετισμό δυνάμεων στο κίνημα. Ετσι κι αλλιώς, η πραγματοποίηση της επαναστατικής ανατροπής της αστικής τάξης από το τιμόνι της εξουσίας έχει και αυτή τους «κανόνες» της, όπως ανέλυσε διεξοδικά ο Λένιν μιλώντας για την επαναστατική κατάσταση και τους όρους εμφάνισής της.
Τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω με τη σημερινή άγρια πραγματικότητα που βιώνουν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της παγκόσμια και στη χώρα μας, καθώς και με τη διεξαγωγή του 21ου Συνεδρίου του Κόμματός μας και τις Θέσεις του; Η απάντηση είναι: Αμεση!
Καταρχήν, γιατί μόνο υπό αυτό το πρίσμα μπορούν να κατανοηθούν οι τεράστιες αντιφάσεις της καθημερινότητας του λαού μας που, για παράδειγμα, δίνει ό,τι μπορεί από το υστέρημά του για να μορφώσει τα παιδιά του και αυτά καταλήγουν άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, «ευέλικτοι», ακόμα και μετανάστες! `Η, άλλο παράδειγμα, θυσιάζει ό,τι έχει απομείνει από τον λεγόμενο «ελεύθερο χρόνο» (χρόνο απαραίτητο για ξεκούραση του ανθρώπινου οργανισμού αλλά και για συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή - εξίσου απαραίτητο στοιχείο για τις ανθρώπινες κοινωνίες) για επιπλέον χρόνο εργασίας (κάποιες φορές και με αυξημένη αμοιβή), όταν στον ίδιο χρόνο πλέον παράγει πολύ περισσότερο πλούτο (για το αφεντικό του).
Και ανάποδα: Πόσο χρήσιμοι θα ήταν όλοι αυτοί οι επιστήμονες (τα παιδιά μας) για την ίδια την κοινωνία και τις αυξημένες ανάγκες της, αν αξιοποιούνταν καθολικά στην παραγωγή, στην έρευνα και την παραπέρα ανάπτυξη αυτής, με σκοπό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών; Πόσοι αρχιτέκτονες και μηχανικοί θα αξιοποιούνταν για να χτιστούν μαζικά σχολεία που θα πληρούν τους όρους της αντισεισμικής θωράκισης σε όλη τη χώρα; Νοσοκομεία. Κέντρα Υγείας. Και πόσοι εκπαιδευτικοί, γιατροί κ.λπ. θα χρειάζονταν για να επανδρώσουν όλα τα παραπάνω έτσι ώστε ο λαός μας να προλαμβάνει (παρά να θεραπεύει) ασθένειες. Τα παιδιά μας, να μορφώνονται και όχι να εξοντώνονται κ.ο.κ.
Πόσο χρήσιμοι για τη λειτουργία της ίδιας της κοινωνίας, τον έλεγχο της εξουσίας τους, θα ήταν οι εργαζόμενοι που αντί για 8 ώρες δουλειάς (ποιο 8ωρο; 10ωρο και απλήρωτο με τις «ανατροπές του αιώνα» που έρχονται!) θα δούλευαν 7 ή και λιγότερες ώρες, με αύξηση δικαιωμάτων, γιατί η εργασία τους, τους έχει δημιουργήσει αυτές τις συνθήκες πια;
Με άλλα λόγια, η δυσκολία της εποχής έγκειται ακριβώς στην αντίφαση από τη μια να κοινωνικοποιείται όλο και περισσότερο η εργασία και η παραγωγή, δημιουργώντας / αυξάνοντας τις δυνατότητες για καλυτέρευση των όρων ζωής για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας και ταυτόχρονα, από την άλλη, οι όροι αυτοί διαρκώς να επιδεινώνονται γιατί ο σκοπός της παραγωγής παραμένει άθικτος - και είναι το κέρδος των καπιταλιστών. Η λύση των σημερινών αδιεξόδων ακούει στο όνομα σοσιαλισμός - κομμουνισμός!
Σε αυτήν την «εξίσωση», ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που θέλει να είναι (και όχι απλά να λέγεται) επαναστατικό, οφείλει να κατανοεί την αντίφαση που δημιουργείται στη συνείδηση πρώτα και κύρια της εργατικής τάξης, αλλά να μην υποτάσσεται σε αυτή, παρά να παίρνει μέτρα βελτίωσης, αναβάθμισης της δουλειάς του, με τη στρατηγική του, με την πολιτική του, με το Πρόγραμμά του για τη ριζοσπαστικοποίησή της. Αυτό είναι και το ζητούμενο του 21ου Συνεδρίου. Να γίνουμε ικανότεροι ως κομμουνιστές. Να ανεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεών μας από τους ίδιους τους εαυτούς μας πρώτα και κύρια, γιατί έχει ανέβει ο πήχης των δυσκολιών που οι ίδιες οι συνθήκες (ιμπεριαλισμός, αντεπανάσταση) γεννούν. Αυτό δεν είναι μοιρολατρία και ηττοπάθεια. Θα ήταν, αν κλείναμε τα μάτια στην αντικειμενική πραγματικότητα. Αν ψάχναμε να εφεύρουμε άλλες αιτίες στα προβλήματα, άλλες λύσεις για τις σημερινές, επείγουσες ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού μας.
Ο «αντίλογος» λέει να βάλουμε νερό στο κρασί μας. Το ΚΚΕ να διατηρήσει το Πρόγραμμά του για μια «άλλη ζωή» και να ενσωματωθεί σε μετωπικές συνεργασίες με προοδευτικές αστικές δυνάμεις (!), ακόμα και σε «προοδευτικά» κυβερνητικά αστικά σχήματα (!), στα πλαίσια ενός άλλου Προγράμματος (μίνιμουμ, μεταβατικό, προσωρινό, σημερινό... όπως θέλει το λέει ο καθένας) που θα συμβάλει στο ανέβασμα της συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στο έδαφος εννοείται του καπιταλιστικού συστήματος!!! Ενα πρόγραμμα, δηλαδή, που θα περιγράφει για παράδειγμα (ίσως και) σωστά τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης για το λαό, καλώντας τον να δώσει μάχη για την επιστροφή στην ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, σαν να μην είναι αυτή που οδηγεί διαρκώς σε νέα κρίση (αφού είναι η ίδια η λειτουργία του καπιταλισμού που οδηγεί στις κρίσεις του και όχι μια εξωτερική παράμετρος που μπορεί να παίζει το ρόλο του επιταχυντή)! Ενα πρόγραμμα που θα αναλύει λεπτομερώς (πιθανόν) τις ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα και θα καλεί να διεκδικήσουμε αυτά που μας παίρνουν πίσω οι «νεοφιλελεύθερες» - «αντιδημοκρατικές» ή ό,τι άλλο κυβερνήσεις, λες και το τσάκισμα των δικαιωμάτων δεν είναι προαπαιτούμενο για τη θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά προβληματική πολιτική μιας κυβέρνησης!
Τα ζήσαμε όλα αυτά πριν από μερικά χρόνια. Οταν ακριβώς αυτές οι λογικές διαφόρων «αριστερών» δυνάμεων οδήγησαν στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να συνεχίσει με επιτυχία το έργο των προηγούμενων. Τα έχουμε βιώσει στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα - τμήμα του οποίου είμαστε και εμείς ως Κόμμα - με συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις που όχι μόνο δεν συνέβαλαν στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών συνειδήσεων, αλλά οδήγησαν σε μεγαλύτερη ακόμα υποχώρηση, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε ακόμα και σήμερα. Τα γνωρίζουμε καλά πλέον τα αποτελέσματα αυτού του δρόμου, γιατί σε αντίθεση με κάποιους άλλους, εμείς μελετάμε την Ιστορία του Κόμματος με την περηφάνια που σε γεμίζουν ο ηρωισμός, η ανιδιοτέλεια και η αυτοθυσία των συντρόφων μας, προκειμένου να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα για τη δράση μας στο σήμερα! Ετσι εξάλλου τιμάται η Ιστορία του Κόμματός μας: Οταν συνεχίζεις σε πείσμα των καιρών να μάχεσαι με όπλο τον μαρξισμό - λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του λαού μας από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης!
Το «ξεκίνημα» έγινε με την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία το 1917, όταν έσπασε ο πάγος και χαράχτηκε ο δρόμος! Τώρα, η μόνη ευχή που μπορεί να πιάσει τόπο είναι: Καλή συνέχεια σε αυτόν το δρόμο!
Φωτεινή Τσώλου
Μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ
(από τον προσυνεδριακό διάλογο για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ)
