Γράφει ο Άδηλος
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Ο Φασισμός κάνει την εμφάνιση του κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Από το 1919 δημιουργούνται οργανώσεις προδρομικές του φασισμού. Το 1921 ο Μπενίτο Μουσολίνι, συντάκτης της σοσιαλιστικής εφημερίδας "Avanti", στρέφεται στον ακραίο εθνικισμό και δημιουργεί, στην Ιταλία τον "Ιταλικό δεσμό πάλης".Το 1920 δημιουργεί το "Εθνικό Φασιστικό Κόμμα". Το όνομα του, το παίρνει από την δέσμη (διπλανή εικόνα) σύμβολο του κόμματος του, που ήταν το σύμβολο των συγκλητικών της αρχαίας Ρώμης (fascio = Δέσμη). Στρέφεται κατά των εργατικών συνδικάτων και απεργιών, κατά των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών. Ενισχύεται από μεγαλογαιοκτήμονες και μεγαλοβιομήχανους, στηρίζεται συγκαλυμμένα από τους αρχηγούς αστυνομίας και στρατού και ασκεί πολιτική τρομοκρατίας. Στα 1922 οργανώνει την λεγόμενη "πορεία στην Ρώμη" με χιλιάδες οπαδούς του και ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ, του παραδίδει την πρωθυπουργία. Η φασιστική Ιταλία είναι πια πραγματικότητα. Επιβάλλει υποχρεωτική ένταξη της νεολαίας σε φασιστικές οργανώσεις, καταργούνται τα εργατικά συνδικάτα και δημιουργεί μικτά συμβούλια εργατών - εργοδοτών.
Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ
Η ονομασία προέρχεται από το Εθνικός Σοσιαλισμός (NΑtional Sοzialistist). Στα 1919 ο Αδόλφος Χίτλερ εντάσσεται σε μια εθνικιστική οργάνωση. Γρήγορα αναλαμβάνει την ηγεσία της και την μετατρέπει στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. (National Sozialistische Deutsche Arbeiterpartei). Με ακραία αντικομμουνιστική, αντισημιτική και ρατσιστική τακτική οργανώνει τα περιβόητα Τάγματα Εφόδου, από όπου θα προέλθουν τα SS και φοβερή Γκεστάπο. Το 1923 παίρνει μέρος στις εκλογές αλλά αποτυγχάνει. Παρ' όλα αυτά το 1930 επανέρχεται και το 1932 παίρνει την πλειοψηφία με 13.000.000 ψήφους. Είχαν προηγηθεί, βιαιότατα επεισόδια, χτυπήματος των εργατικών αγώνων και απεργιών, στήριξη του Ναζιστικού κόμματος από το γερμανικό κεφάλαιο, ενώ στελέχη του είχαν γίνει σημαίνοντα στελέχη του στρατού και της Αστυνομίας. Τον Οκτώβριο του 1933 γίνετε η πυρπόλυση του Ράιχσταχ (γερμανικής βουλή) από μέλη των Ναζί που αποδίδεται στου κομμουνιστές. Ακολουθούν το στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου βασανίζονται και εξοντώνονται χιλιάδες κομμουνιστές, Εβραίων, Τσιγγάνων, και γενικά όποιων είχε διαφορετική γνώμη ή ανήκε σε κάποια μειονότητα.
Φασισμός και Ναζισμός, συγγενικές θεωρίες θα συνάψουν τον "άξονα" που ματοκυλίσει τον κόσμο.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Ιδιαίτερα διδακτική είναι η εμπειρία που βγαίνει από τη δημιουργία και δράση φασιστικών ομάδων και εθνικιστικών - ρατσιστικών κομμάτων σε χώρες της ΕΕ και της Ευρώπης, που στηρίζει σε διάφορες φάσεις το αστικό κράτος και το κεφάλαιο ως έναν ακόμα μηχανισμό για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.Είναι χαρακτηριστική, επίσης, η προσπάθεια της διατήρησής τους ακριβώς ως ανάχωμα στο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, ακόμα και όταν υπάρχουν νόμοι που θεωρούν παράνομη τη δράση τους και τα ναζιστικά σύμβολα.
Το αντιδραστικό ρεύμα του φασισμού - ναζισμού χωράει στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, γιατί είναι μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος παρά την αντισυστημική φρασεολογία.
Τα κόμματα φασιστικού, εθνικιστικού και ρατσιστικού χαρακτήρα ή καταγωγής βρίσκουν κοινωνικά ερείσματα
Πολλά δε έχουν μετεξελιχθεί σε πιο «λάιτ» εκδοχή εθνικιστών.
Έτσι, το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε τέτοια κόμματα με φασιστικές ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές να εμφανίζονται ως δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι με άλλα αστικά κόμματα.
Ο ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
1. AYΣTPIA
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
Στην Aυστρία υπήρχαν συνολικά πενήντα περίπου οργανώσεις και κόμματα της Άκρας Δεξιάς, το μέγεθος και η σημασία των οποίων διαφέρει. Oι πρώτες ακροδεξιές οργανώσεις εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην Καρινθία (Kärnten), περιοχή με έντονη ναζιστική δραστηριότητα ήδη από την εποχή του Μεσοπολέμου. Πρόκειται για νεοναζιστικές οργανώσεις, όπως η "Αυστριακή Ομοσπονδία Γυμναστικής" (Österreichischer Turnerbund, ÖTB), "H Κοινότητα Εργασίας των Φιλελεύθερων Πανεπιστημιακών Οργανώσεων της Αυστρίας" (Arbeitsgemeinschaft Freiheitlicher Akademikerverbände Österreichs) κ.λ.π. Ακολούθησε το 1966 η ίδρυση του "Εθνικού Δημοκρατικού Kόμματος" (Nationaldemokratische Partei, NDP), ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 έκανε την εμφάνισή της η νεοναζιστική νεολαιίστικη οργάνωση "Δράση Νέας Δεξιάς" (Aktion Neue Rechte, ANR). Tο 1982 στελέχη διαφόρων ακροδεξιών ομάδων ίδρυσαν το "Κίνημα για την Αναχαίτιση των Ξένων" (Ausländer-Halt-Bewegung, AUS), νεοναζιστική οργάνωση η οποία στρέφεται κυρίως εναντίον των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Αυστρία. Από το 1986 και μετά κύριος εκπρόσωπος της αυστριακής Άκρας Δεξιάς είναι το "Φιλελεύθερο Kόμμα της Αυστρίας" (Freiheitliche Partei Österreichs, FPÖ), του οποίου ηγείται ο Γεργκ Χάιντερ (Jörg Haider), γνωστός στον ευρωπαϊκό χώρο για τις φασιστικές του απόψεις. Aν και μέλος της Διεθνούς των Φιλελευθέρων, το κόμμα του Xάιντερ καλλιεργεί την ξενοφοβία και το ρατσισμό στο εσωτερικό της χώρας, καθώς είναι υπέρ της "εθνικής προτίμησης" σε θέματα απασχόλησης, πολιτική που υποδαυλίζει το μίσος των ντόπιων για τους μετανάστες. O Χάιντερ έχει επανειλημμένα εκφράσει δημόσια το θαυμασμό του για το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Χίτλερ και ειδικότερα για την πολιτική απασχόλησης που είχε εφαρμόσει. Στην προσπάθειά του μάλιστα να υποβαθμίσει την εξόντωση των Eβραίων, συχνά στις δημόσιες εμφανίσεις του αποκαλεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Nαζί "σωφρονιστικά ιδρύματα".
Στις βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο του 1999 το Φιλελεύθερο Kόμμα αναδείχθηκε με 27,2% πρώτο κόμμα, ανατρέποντας το συσχετισμό δυνάμεων στην αυστριακή Bουλή."
ΣΗΜΕΡΑ
Από τις πρόσφατες εκλογές (2013) προέκυψε τρίτο κόμμα το ακροδεξιό «Κόμμα των Ελεύθερων» του Χάιντς Κρίστιαν Στράχε. Είναι το διάδοχο κόμμα που ίδρυσε ο φασίστας Γιοργκ Χάιντερ με 21,4% και είναι πιθανή η είσοδος στην κυβέρνηση μετά τα παζάρια με τα άλλα αστικά κόμματα, το δεύτερο κεντροδεξιό «Λαϊκό Κόμμα» του απερχόμενου αντικαγκελάριου και υπουργού Εξωτερικών Μίχαελ Σπίντελεγκερ με 23,8%. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPO) του απερχόμενου καγκελάριου Βέρνερ Φάιμαν πήραν 27,1% (από 29,3% στις προηγούμενες εκλογές).
2. ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 παρατηρήθηκε σημαντική κίνηση στο χώρο των νεοναζιστών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία). Εμφανίστηκαν διάφορες οργανώσεις, όπως το "Μέτωπο Δράσης των Εθνικοσοσιαλιστών / Εθνικοί Ακτιβιστές" (Aktionsfront Nationaler Sozialisten / Nationale Aktivisten, ANS/NA), η "Ιδεολογική Κοινότητα του Νέου Μετώπου" (Gesinnungsgemeinschaft der Neuen Front, GdNF) και "H Γερμανική Εναλλακτική Λύση" (Deutsche Alternative, DA) με καθοδηγητή τον Michael Kuhnen, πρώην αξιωματικό του ομοσπονδιακού γερμανικού στρατού (Bundeswehr), το "Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Kόμμα Γερμανίας - Οργάνωση Εξωτερικού και Αναπτύξεως" (National-sozialistische Deutsche Arbeiterpartei - Auslands- und Aufbau - Organisation, NSDAP/AO), το "Φιλελεύθερο Γερμανικό Eργατικό Kόμμα" (Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei, FAP), "H Εθνική Επίθεση" (Nationale Offensive, NO), το "Εθνικιστικό Μέτωπο" (Nationalistische Front, NF) κ.λπ.
Tο φθινόπωρο του 1983 πρώην στελέχη και μέλη του συντηρητικού κόμματος της Βαυαρίας "Χριστιανική Κοινωνική Ένωση" (Christlich-Soziale Union, CSU), αρχηγός του οποίου για δύο και πλέον δεκαετίες ήταν ο Franz Josef Strauss, ίδρυσαν το κόμμα των "Ρεπουμπλικάνων" (Republikaner), των "REPs", όπως αποκαλούνται στη Γερμανία. H ίδρυση του νέου αυτού κόμματος υπό την ηγεσία του Franz Schonhuber, αξιωματικού του σώματος των SS (Waffen-SS) στον πόλεμο και συγγραφέα του βιβλίου "Ήμουν μαζί τους" (εννοεί με τα SS), είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί αισθητά η δύναμη των άλλων ακροδεξιών κομμάτων, όπως του NPD και της DVU. Mε την εμφάνιση των "Republikaner" παρατηρήθηκε γενικά μετακίνηση των πολιτικών δυνάμεων στη Γερμανία προς τα δεξιά, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ακροδεξιά συνθηματολογία του Franz Schonhuber. Oι επιτυχίες στις εκλογές, τόσο στο τοπικό και εθνικό επίπεδο όσο και στις ευρωεκλογές εξασφάλισαν στο κόμμα των "Republikaner" σημαντικούς πόρους, γεγονός που τους επέτρεπε να συνεχίζουν από θέση ισχύος τη ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική τους.
ΣΗΜΕΡΑ
Το πιο χαρακτηριστικό: Έχει απαγορευτεί η ίδρυση ναζιστικού κόμματος από το Σύνταγμα και υπάρχουν απαγορεύσεις σε σύμβολα και προπαγάνδιση της φασιστικής ιδεολογίας.
Ωστόσο, το βασικό νεοναζιστικό κόμμα είναι το Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας ( NPD), που ιδρύθηκε το 1964 και κάνοντας τις σχετικές προσαρμογές δρα κανονικότητα. Μάλιστα, η προσπάθεια για την απαγόρευσή του το διάστημα 2001 -2003 δεν προχώρησε, όταν αποκαλύφθηκε ότι τουλάχιστον 130 στελέχη του ήταν πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών κάτι που οπωσδήποτε συνέβαλε στο ότι μπήκε «πάγος», γιατί οι διασυνδέσεις ήταν πολλές και επικίνδυνες για τους αστικούς θεσμούς.
Το ίδιο συνέβη σε ανάλογες προσπάθειες το 2010 και το 2011. Ταυτόχρονα, το συγκεκριμένο κόμμα, που, στις εκλογές του 2009, πήρε 1,8% γύρω στις 600.000 ψήφους, αποδείχτηκε ότι ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη φασιστική τρομοκρατική οργάνωση «Εθνικοσοσιαλιστική Μυστική οργάνωση» (NSU), που δολοφονούσε μετανάστες, ανάμεσά τους και έναν Έλληνα, έβαζε φωτιά σε χώρους φιλοξενίας μεταναστών.
3. ΓΑΛΛΙΑ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς στη Γαλλία δρούσαν συνήθως αποσπασματικά και χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, οργανώνοντας κυρίως επιθέσεις εναντίον αριστερών βιβλιοπωλείων, κομματικών γραφείων, καταστημάτων κ.λ.π., καθώς και εναντίον εβραϊκών στόχων. Tο πολιτικό κλίμα, ωστόσο, άλλαξε άρδην το 1972, με την ίδρυση του "Εθνικού Μετώπου" (Front National, FN) υπό την ηγεσία του Jean-Marie Le Pen. Tο κόμμα του Le Pen ξάφνιασε τη Γαλλία, καθώς στις ευρωεκλογές του 1984 συγκέντρωσε το 11% των ψήφων κερδίζοντας 10 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Στις εθνικές εκλογές του 1986 εξασφάλισε ποσοστό 9,9% των ψήφων, καταλαμβάνοντας 35 έδρες στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Tη μεγαλύτερη νίκη, ωστόσο, πέτυχε ο Le Pen ως υποψήφιος πρόεδρος στις εκλογές του 1988, όταν, έχοντας αντιμέτωπο τον Francois Mitterrand, συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο το 14,3% των ψήφων, γεγονός που αναστάτωσε την κοινή γνώμη της Γαλλίας. Εντυπωσιακή επίσης ήταν η επιτυχία του Le Pen στις επαναληπτικές εκλογές για τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση στο Dreux και στη Μασσαλία του 1989, όταν το κόμμα του εξασφάλισε το 61,3% και 47% των ψήφων αντιστοίχως. Στις εθνικές εκλογές του 1997, τέλος, το κόμμα του Le Pen συγκέντρωσε το 15,2% των ψήφων. Το 2000, το "Εθνικό Μέτωπο" διασπάστηκε, καθώς ο Bruno Megret, δεύτερος μετά τον Le Pen στην κομματική ιεραρχία, αποχώρησε και ίδρυσε δικό του κόμμα."
ΣΗΜΕΡΑ
Βασικός πόλος εξακολουθεί να είναι το Εθνικό Μέτωπο, με επικεφαλής την κόρη του ιδρυτή του την Μαρί Λεπέν.Η τακτική της φαίνεται χαρακτηριστικά με τις δηλώσεις της με αφορμή την σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.Η Μαρί Λεπέν κατήγγειλε όσους «βάζουν στην ίδια μοίρα τον Μπρέιβικ στη Νορβηγία, τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα με το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία», και πρόσθεσε ότι το κόμμα της «σέβεται τους νόμους της δημοκρατίας» και «δεν έχει καμία σχέση με ναζί, με ρατσιστές, με αντισημίτες και με δολοφόνους».
Επίσης, απείλησε με παραπομπή στη Δικαιοσύνη σε όσους επιμένουν σε χαρακτηρισμό «ακροδεξιό» και «ρατσιστικό» για το κόμμα της.
Η τακτική αυτή που ακολουθεί δεν αλλάζει σε τίποτα τον αντιδραστικό χαρακτήρα του εθνικιστικού κόμματος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τμήματος του κεφαλαίου και στηρίζει, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Για λογαριασμό αυτής της μερίδας του κεφαλαίου
προτάσσει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ενάντια στο ευρώ, και
υποστηρίζει τον οικονομικό προστατευτισμό.
Βάζει μπροστά το ζήτημα της ασφάλειας, ενάντια στην εγκληματικότητα («μηδενική ανοχή»), δείχνοντας ως υπεύθυνους τους μετανάστες.
Το Εθνικό Μέτωπο είναι πλήρως ενταγμένο στο αστικό πολιτικό σύστημα και ενισχύθηκε ιδιαίτερα από το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στη λογική να κόψει από τη Δεξιά και το Μάη του 2002 στις προεδρικές εκλογές ο Λεπέν ήρθε δεύτερος με 16,8% μετά τον Σιράκ, ο ποίος υπερψηφίστηκε στο δεύτερο γύρο, στο όνομα του να μη βγει ο Λεπέν, από τους σοσιαλδημοκράτες και το οπορτουνιστικό Γαλλικό ΚΚ.
Αυτή η περίοδος είναι χαρακτηριστική για το πώς αξιοποιήθηκε το συγκεκριμένο κόμμα στη Γαλλία για την υποταγή των εργαζομένων.
Στη Γαλλία, πριν από μερικούς μήνες, τέθηκαν εκτός νόμου μια σειρά από νεοφασιστικές ομάδες με πιο περιθωριακό χαρακτήρα, με αφορμή τη δολοφονία ενός νεαρού αντιφασίστα.
Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ότι με άξονα το Εθνικό Μέτωπο και ιδιαίτερα τη νεολαία του συγκροτούνται μαχητικές ομάδες κρούσης ενάντια στο εργατικό κίνημα.
4. ΙΤΑΛΙΑ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
H ιταλική Άκρα Δεξιά έχει τις ιδεολογικές της καταβολές στο φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι. κύριος εκφραστής του νεοφασισμού στην Ιταλία είναι το "Κοινωνικό Κίνημα Ιταλίας Εθνική Δεξιά" (Movimento Sociale Italiano Destra Nazionale, MSI-DN), αρχηγός του οποίου ήταν μέχρι το θάνατό του, το 1988, ο Giorgio Almirante. Έκτοτε ηγέτης του MSI είναι ο Giancarlo Fini. Tο MSI, που ιδρύθηκε το 1946, είχε στο παρελθόν τουλάχιστον έντονες πραξικοπηματικές τάσεις (βλ. απόπειρα πραξικοπήματος του στρατηγού Giovanni de Lorenzo το 1964, του Valerio Borghese τον Ιανουάριο του 1974 κ.λ.π.), ενώ του καταμαρτυρούνται και σχέσεις με τη Στοά "Propaganda Due" (P2), που, ως γνωστόν, έχει απασχολήσει συχνά τις κοινοβουλευτικές εξεταστικές επιτροπές του ιταλικού Κοινοβουλίου.
Από το MSI προέρχονται οι περισσότεροι από τους γνωστούς ακροδεξιούς τρομοκράτες των οργανώσεων "Νέα Tάξη" (Ordine Nuovo), "Μαύρη Τάξη" (Ordine Nero) και "Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες" (Nuclei Armati Rivoluzionari, NAR), που ευθύνονται για σωρεία πολύνεκρων τρομοκρατικών ενεργειών, όπως η βομβιστική επίθεση στην Piazza Fontana του Μιλάνου το Δεκέμβριο του 1969, με 18 νεκρούς και 88 τραυματίες, στην Piazza della Loggia στην πόλη Brescia το Μάιο του 1974, με 8 νεκρούς και 94 τραυματίες, στο τρένο "Italicus" της γραμμής Μπολόνια-Φλωρεντία τον Αύγουστο του 1974, με 12 νεκρούς και 106 τραυματίες, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια τον Αύγουστο του 1980, με 86 νεκρούς και 200 τραυματίες, καθώς και στην ταχεία Νάπολι - Μιλάνο το Δεκέμβριο του 1984 με 15 νεκρούς και 100 τραυματίες. O Φίνι, θέλοντας να αποστασιοποιηθεί από το τρομοκρατικό παρελθόν του κόμματός του, μετονόμασε το MSI σε "Εθνική Συμμαχία". Mε τη νέα αυτή ονομασία η Άκρα Δεξιά απέσπασε στις εκλογές του 1996 το 14,4% των ψήφων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκε στο Μιλάνο η νεοναζιστική "Άρια Τάξη" (Aryan Order), οργάνωση που ακολουθεί τα ιδεολογικά χνάρια του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μια νέα ακροδεξιά οργάνωση έκανε την εμφάνισή της στη βόρεια Ιταλία. Πρόκειται για το "Σύνδεσμο της Λομβαρδίας" (Lega Lombarda), πολιτική οργάνωση γνωστή και ως "Λίγκα του Βορρά" (Lega Northe). Ιδρυτής της Lega Northe είναι ο Umberto Bossi. Στόχος της οργάνωσης είναι η απόσχιση του Βορρά της Ιταλίας από τη Ρώμη και η δημιουργία αυτόνομου ανεξάρτητου κράτους. Aν και δεν ανήκει στο χώρο της νεοναζιστικής Άκρας Δεξιάς, η Lega Northe αντιτίθεται επίσης στην παρουσία μεταναστών από τη νότια Ιταλία, τους οποίους αντιμετωπίζει λίγο-πολύ ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας που ζουν σε βάρος της εύρωστης βορειοϊταλικής οικονομίας. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1988, η οργάνωση του Bossi εκπροσωπείται πλέον στην ιταλική Σύγκλητο. Στις ευρωεκλογές του 1989 με 1,8 εκατομμύρια ψήφους κατέκτησε δύο θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 1990 συγκέντρωσε το 19% των ψήφων και εξέλεξε 15 βουλευτές, για να αναδειχθεί έτσι σε δεύτερο κατά σειρά κόμμα, πριν τους κομμουνιστές, στην τοπική Bουλή της Λομβαρδίας. Την περασμένη δεκαετία η Lega Northe παρουσίαζε έντονη ανοδική πορεία. Τελευταία φαίνεται πως έχει αγγίξει τα όριά της, καθώς τα αποσχιστικά της συνθήματα προκαλούν ανησυχίες ακόμη και μεταξύ των κατοίκων της βόρειας Ιταλίας.
ΣΗΜΕΡΑ
Συνεχίζεται η δράση των φασιστικών ομάδων. Η Εθνική Συμμαχία, διαλύθηκε και σήμερα τα στελέχη της υπάρχουν στο κόμμα του Μπερλουσκόνι όπως ο Φίνι, που προέρχεται από το νεοφασιστικό ρεύμα της δεκαετίας του 1970.
Η πιο σημαντική νεοφασιστική οργάνωση είναι η La Desrta (η Δεξιά), η οποία θεωρείται η δύναμη γύρω από την οποία σήμερα κινούνται οι δυνάμεις εκείνες που έχουν σαν σημείο αναφοράς το παλιό ιταλικό φασιστικό κίνημα Movimento Sociale Italiano. Η οργάνωση αυτή συμμετέχει σε εκλογικές μάχες με το κόμμα «Λαός της Ελευθερίας» του Μπερλουσκόνι.
5. ΟΥΓΓΑΡΙΑ
ΣΗΜΕΡΑ
Το JOBBIK, κόμμα που ιδρύθηκε το 2003, είναι όπως διακηρύττει κόμμα πιστό σε αξίες, συντηρητικό, στις μεθόδους του ριζοσπαστικό, εθνικό - χριστιανικό κόμμα.
Ως βασικό καθήκον προσδιορίζουν την εξάλειψη του κομμουνισμού και προσπαθούν να εξαφανίσουν ό,τι θυμίζει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ενώ έχουν στο στόχαστρο το χωριό «Νίκος Μπελογιάννης» που ίδρυσαν οι Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες.
Οργανικό μέρος του JOBBIK αποτελεί η «Ουγγρική Φρουρά», στρατιωτικού τύπου οργάνωση με παραδοσιακές ουγγρικές στολές χωροφυλακής, με αναφορές στην ανάλογη οργάνωση της περιόδου της δικτατορίας του Χόρτι (1920 - 1944) και ανάλογου τύπου διάταξη και οργάνωση, που ιδρύθηκε το 2007.
Τα δικαστήρια την απαγόρευσαν το 2009.
Λίγο μετά σχηματίσθηκε στο ίδιο πνεύμα η «Νέα Ουγγρική Φρουρά», για την οποία υπάρχουν ενστάσεις και κατά καιρούς διώξεις ως οργάνωσης που δε συνάδει με τους ουγγρικούς νόμους.
Η νέα μορφή της καλύπτεται πίσω από «πολιτιστικές δραστηριότητες» με συμμετοχή νεολαίας και εκδηλώσεις.
Σκοπός της είναι «η αυτοάμυνα, σωματική, πνευματική και ψυχική του ουγγρισμού». Το δικαστήριο, όμως, διαπίστωσε ότι η πραγματική δράση του κινήματος δεν ήταν σε συμφωνία με το σκοπό της. Η στάση της, επίσης, προς τους Τσιγγάνους γέννησε οξεία αντιπαράθεση.
Στις 27 Απριλίου 2008, η «Φρουρά» και το JOBBIK οργάνωσαν διαδήλωση ενάντια στην εγκληματικότητα των Τσιγγάνων σε μια επαρχία με πρωτοβουλία και επιθέσεις εναντίον τους.
Έχουν ανάλογη δραστηριότητα που προσομοιάζει στα τάγματα εφόδου της ΧΑ.
Στις εκλογές του 2010 συγκέντρωσε 12,1%.
6. ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΥΡΩΠΗ
Στην Νορβηγία, λεγόμενοι «Κεντροδεξιοί» του Συντηρητικού Κόμματος και οι φασίστες του Κόμματος Προόδου (μέλος του οποίου είχε υπάρξει και ο γνωστός δολοφόνος Αντερς Μπρέιβικ) προχωράνε σε σχηματισμό κυβέρνησης μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογώ
Ιδιαίτερα ενισχυμένα είναι και τα εθνικιστικά κόμματα στη Φινλανδία οι λεγόμενοι «Αληθινοί Φινλανδοί» 19%, στη Δανία το Κόμμα του Λαού με 12, 3%.
Αντίστοιχα κόμματα φασιστικά, ρατσιστικά και εθνικιστικά υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, χύνοντας το δηλητήριο του αντικομμουνισμού, με δράση που εχθρεύεται το εργατικό - λαϊκό κίνημα, το κίνημα που ριζοσπαστικοποιείται στην κατεύθυνση της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Τέτοιες οργανώσεις είναι
Πανουκρανική Ενωση «Ελευθερία»,
Κόμμα Ελευθερίας Ολλανδίας,
Κόμμα του Δανικού Λαού,
Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο στην Κύπρο που έχει άμεση σχέση με τη Χρυσή Αυγή.
Βαλτικές χώρες, οι ύμνοι στους ναζί και η καταδίκη της δήθεν σοβιετικής κατοχής είναι επίσημη κρατική πολιτική.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Ο Φασισμός κάνει την εμφάνιση του κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Από το 1919 δημιουργούνται οργανώσεις προδρομικές του φασισμού. Το 1921 ο Μπενίτο Μουσολίνι, συντάκτης της σοσιαλιστικής εφημερίδας "Avanti", στρέφεται στον ακραίο εθνικισμό και δημιουργεί, στην Ιταλία τον "Ιταλικό δεσμό πάλης".Το 1920 δημιουργεί το "Εθνικό Φασιστικό Κόμμα". Το όνομα του, το παίρνει από την δέσμη (διπλανή εικόνα) σύμβολο του κόμματος του, που ήταν το σύμβολο των συγκλητικών της αρχαίας Ρώμης (fascio = Δέσμη). Στρέφεται κατά των εργατικών συνδικάτων και απεργιών, κατά των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών. Ενισχύεται από μεγαλογαιοκτήμονες και μεγαλοβιομήχανους, στηρίζεται συγκαλυμμένα από τους αρχηγούς αστυνομίας και στρατού και ασκεί πολιτική τρομοκρατίας. Στα 1922 οργανώνει την λεγόμενη "πορεία στην Ρώμη" με χιλιάδες οπαδούς του και ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ, του παραδίδει την πρωθυπουργία. Η φασιστική Ιταλία είναι πια πραγματικότητα. Επιβάλλει υποχρεωτική ένταξη της νεολαίας σε φασιστικές οργανώσεις, καταργούνται τα εργατικά συνδικάτα και δημιουργεί μικτά συμβούλια εργατών - εργοδοτών.Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ
Η ονομασία προέρχεται από το Εθνικός Σοσιαλισμός (NΑtional Sοzialistist). Στα 1919 ο Αδόλφος Χίτλερ εντάσσεται σε μια εθνικιστική οργάνωση. Γρήγορα αναλαμβάνει την ηγεσία της και την μετατρέπει στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. (National Sozialistische Deutsche Arbeiterpartei). Με ακραία αντικομμουνιστική, αντισημιτική και ρατσιστική τακτική οργανώνει τα περιβόητα Τάγματα Εφόδου, από όπου θα προέλθουν τα SS και φοβερή Γκεστάπο. Το 1923 παίρνει μέρος στις εκλογές αλλά αποτυγχάνει. Παρ' όλα αυτά το 1930 επανέρχεται και το 1932 παίρνει την πλειοψηφία με 13.000.000 ψήφους. Είχαν προηγηθεί, βιαιότατα επεισόδια, χτυπήματος των εργατικών αγώνων και απεργιών, στήριξη του Ναζιστικού κόμματος από το γερμανικό κεφάλαιο, ενώ στελέχη του είχαν γίνει σημαίνοντα στελέχη του στρατού και της Αστυνομίας. Τον Οκτώβριο του 1933 γίνετε η πυρπόλυση του Ράιχσταχ (γερμανικής βουλή) από μέλη των Ναζί που αποδίδεται στου κομμουνιστές. Ακολουθούν το στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου βασανίζονται και εξοντώνονται χιλιάδες κομμουνιστές, Εβραίων, Τσιγγάνων, και γενικά όποιων είχε διαφορετική γνώμη ή ανήκε σε κάποια μειονότητα.
Φασισμός και Ναζισμός, συγγενικές θεωρίες θα συνάψουν τον "άξονα" που ματοκυλίσει τον κόσμο.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Ιδιαίτερα διδακτική είναι η εμπειρία που βγαίνει από τη δημιουργία και δράση φασιστικών ομάδων και εθνικιστικών - ρατσιστικών κομμάτων σε χώρες της ΕΕ και της Ευρώπης, που στηρίζει σε διάφορες φάσεις το αστικό κράτος και το κεφάλαιο ως έναν ακόμα μηχανισμό για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.Είναι χαρακτηριστική, επίσης, η προσπάθεια της διατήρησής τους ακριβώς ως ανάχωμα στο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, ακόμα και όταν υπάρχουν νόμοι που θεωρούν παράνομη τη δράση τους και τα ναζιστικά σύμβολα.
Το αντιδραστικό ρεύμα του φασισμού - ναζισμού χωράει στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, γιατί είναι μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος παρά την αντισυστημική φρασεολογία.
- Μπορεί να συνδυάζει τη «σοβαρή» κοινοβουλευτική του δράση με τις ομάδες κρούσης και τρομοκρατίας ενάντια στο κίνημα.
- Ταυτόχρονα, διευκολύνεται από την υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος στην Ευρώπη μετά την αντεπανάσταση, ενώ βεβαίως «ποτίζεται» από την επίσημη πολιτική της ΕΕ, της παραχάραξης της Ιστορίας με την εξίσωση φασισμού - σοσιαλισμού.
Τα κόμματα φασιστικού, εθνικιστικού και ρατσιστικού χαρακτήρα ή καταγωγής βρίσκουν κοινωνικά ερείσματα
- σε μικροαστικά στρώματα που τα καταστρέφει η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης,
- σε ανέργους,
- σε ορισμένα τμήματα εργαζομένων και συσπειρώνουν τα λούμπεν στοιχεία, διαπλέκονται με κρατικές υπηρεσίες και το οργανωμένο έγκλημα.
- Ψευδεπίγραφα, εμφανίζονται ως κόμματα «αντισυστημικά» με ρητορική ενάντια στην «κλεπτοκρατία», τη διαφθορά, τους μετανάστες που δήθεν «παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων».
- Εναντιώνονται σε πλευρές της ΕΕ, ακόμα και στην ίδια την ΕΕ ιδιαίτερα σε χώρες που υπάρχει ισχυρό αστικό ρεύμα αμφισβήτησής της, προβάλλουν δήθεν ζητήματα «εθνικής κυριαρχίας».
Πολλά δε έχουν μετεξελιχθεί σε πιο «λάιτ» εκδοχή εθνικιστών.
Έτσι, το τελευταίο διάστημα, βλέπουμε τέτοια κόμματα με φασιστικές ιδεολογικο-πολιτικές αναφορές να εμφανίζονται ως δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι με άλλα αστικά κόμματα.
Ο ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
1. AYΣTPIA
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
Στην Aυστρία υπήρχαν συνολικά πενήντα περίπου οργανώσεις και κόμματα της Άκρας Δεξιάς, το μέγεθος και η σημασία των οποίων διαφέρει. Oι πρώτες ακροδεξιές οργανώσεις εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην Καρινθία (Kärnten), περιοχή με έντονη ναζιστική δραστηριότητα ήδη από την εποχή του Μεσοπολέμου. Πρόκειται για νεοναζιστικές οργανώσεις, όπως η "Αυστριακή Ομοσπονδία Γυμναστικής" (Österreichischer Turnerbund, ÖTB), "H Κοινότητα Εργασίας των Φιλελεύθερων Πανεπιστημιακών Οργανώσεων της Αυστρίας" (Arbeitsgemeinschaft Freiheitlicher Akademikerverbände Österreichs) κ.λ.π. Ακολούθησε το 1966 η ίδρυση του "Εθνικού Δημοκρατικού Kόμματος" (Nationaldemokratische Partei, NDP), ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 έκανε την εμφάνισή της η νεοναζιστική νεολαιίστικη οργάνωση "Δράση Νέας Δεξιάς" (Aktion Neue Rechte, ANR). Tο 1982 στελέχη διαφόρων ακροδεξιών ομάδων ίδρυσαν το "Κίνημα για την Αναχαίτιση των Ξένων" (Ausländer-Halt-Bewegung, AUS), νεοναζιστική οργάνωση η οποία στρέφεται κυρίως εναντίον των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Αυστρία. Από το 1986 και μετά κύριος εκπρόσωπος της αυστριακής Άκρας Δεξιάς είναι το "Φιλελεύθερο Kόμμα της Αυστρίας" (Freiheitliche Partei Österreichs, FPÖ), του οποίου ηγείται ο Γεργκ Χάιντερ (Jörg Haider), γνωστός στον ευρωπαϊκό χώρο για τις φασιστικές του απόψεις. Aν και μέλος της Διεθνούς των Φιλελευθέρων, το κόμμα του Xάιντερ καλλιεργεί την ξενοφοβία και το ρατσισμό στο εσωτερικό της χώρας, καθώς είναι υπέρ της "εθνικής προτίμησης" σε θέματα απασχόλησης, πολιτική που υποδαυλίζει το μίσος των ντόπιων για τους μετανάστες. O Χάιντερ έχει επανειλημμένα εκφράσει δημόσια το θαυμασμό του για το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Χίτλερ και ειδικότερα για την πολιτική απασχόλησης που είχε εφαρμόσει. Στην προσπάθειά του μάλιστα να υποβαθμίσει την εξόντωση των Eβραίων, συχνά στις δημόσιες εμφανίσεις του αποκαλεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Nαζί "σωφρονιστικά ιδρύματα".
Στις βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο του 1999 το Φιλελεύθερο Kόμμα αναδείχθηκε με 27,2% πρώτο κόμμα, ανατρέποντας το συσχετισμό δυνάμεων στην αυστριακή Bουλή."
ΣΗΜΕΡΑ
Από τις πρόσφατες εκλογές (2013) προέκυψε τρίτο κόμμα το ακροδεξιό «Κόμμα των Ελεύθερων» του Χάιντς Κρίστιαν Στράχε. Είναι το διάδοχο κόμμα που ίδρυσε ο φασίστας Γιοργκ Χάιντερ με 21,4% και είναι πιθανή η είσοδος στην κυβέρνηση μετά τα παζάρια με τα άλλα αστικά κόμματα, το δεύτερο κεντροδεξιό «Λαϊκό Κόμμα» του απερχόμενου αντικαγκελάριου και υπουργού Εξωτερικών Μίχαελ Σπίντελεγκερ με 23,8%. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPO) του απερχόμενου καγκελάριου Βέρνερ Φάιμαν πήραν 27,1% (από 29,3% στις προηγούμενες εκλογές).
2. ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 παρατηρήθηκε σημαντική κίνηση στο χώρο των νεοναζιστών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία). Εμφανίστηκαν διάφορες οργανώσεις, όπως το "Μέτωπο Δράσης των Εθνικοσοσιαλιστών / Εθνικοί Ακτιβιστές" (Aktionsfront Nationaler Sozialisten / Nationale Aktivisten, ANS/NA), η "Ιδεολογική Κοινότητα του Νέου Μετώπου" (Gesinnungsgemeinschaft der Neuen Front, GdNF) και "H Γερμανική Εναλλακτική Λύση" (Deutsche Alternative, DA) με καθοδηγητή τον Michael Kuhnen, πρώην αξιωματικό του ομοσπονδιακού γερμανικού στρατού (Bundeswehr), το "Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Kόμμα Γερμανίας - Οργάνωση Εξωτερικού και Αναπτύξεως" (National-sozialistische Deutsche Arbeiterpartei - Auslands- und Aufbau - Organisation, NSDAP/AO), το "Φιλελεύθερο Γερμανικό Eργατικό Kόμμα" (Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei, FAP), "H Εθνική Επίθεση" (Nationale Offensive, NO), το "Εθνικιστικό Μέτωπο" (Nationalistische Front, NF) κ.λπ.
Tο φθινόπωρο του 1983 πρώην στελέχη και μέλη του συντηρητικού κόμματος της Βαυαρίας "Χριστιανική Κοινωνική Ένωση" (Christlich-Soziale Union, CSU), αρχηγός του οποίου για δύο και πλέον δεκαετίες ήταν ο Franz Josef Strauss, ίδρυσαν το κόμμα των "Ρεπουμπλικάνων" (Republikaner), των "REPs", όπως αποκαλούνται στη Γερμανία. H ίδρυση του νέου αυτού κόμματος υπό την ηγεσία του Franz Schonhuber, αξιωματικού του σώματος των SS (Waffen-SS) στον πόλεμο και συγγραφέα του βιβλίου "Ήμουν μαζί τους" (εννοεί με τα SS), είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί αισθητά η δύναμη των άλλων ακροδεξιών κομμάτων, όπως του NPD και της DVU. Mε την εμφάνιση των "Republikaner" παρατηρήθηκε γενικά μετακίνηση των πολιτικών δυνάμεων στη Γερμανία προς τα δεξιά, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ακροδεξιά συνθηματολογία του Franz Schonhuber. Oι επιτυχίες στις εκλογές, τόσο στο τοπικό και εθνικό επίπεδο όσο και στις ευρωεκλογές εξασφάλισαν στο κόμμα των "Republikaner" σημαντικούς πόρους, γεγονός που τους επέτρεπε να συνεχίζουν από θέση ισχύος τη ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική τους.
ΣΗΜΕΡΑ
Το πιο χαρακτηριστικό: Έχει απαγορευτεί η ίδρυση ναζιστικού κόμματος από το Σύνταγμα και υπάρχουν απαγορεύσεις σε σύμβολα και προπαγάνδιση της φασιστικής ιδεολογίας.
Ωστόσο, το βασικό νεοναζιστικό κόμμα είναι το Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας ( NPD), που ιδρύθηκε το 1964 και κάνοντας τις σχετικές προσαρμογές δρα κανονικότητα. Μάλιστα, η προσπάθεια για την απαγόρευσή του το διάστημα 2001 -2003 δεν προχώρησε, όταν αποκαλύφθηκε ότι τουλάχιστον 130 στελέχη του ήταν πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών κάτι που οπωσδήποτε συνέβαλε στο ότι μπήκε «πάγος», γιατί οι διασυνδέσεις ήταν πολλές και επικίνδυνες για τους αστικούς θεσμούς.
Το ίδιο συνέβη σε ανάλογες προσπάθειες το 2010 και το 2011. Ταυτόχρονα, το συγκεκριμένο κόμμα, που, στις εκλογές του 2009, πήρε 1,8% γύρω στις 600.000 ψήφους, αποδείχτηκε ότι ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη φασιστική τρομοκρατική οργάνωση «Εθνικοσοσιαλιστική Μυστική οργάνωση» (NSU), που δολοφονούσε μετανάστες, ανάμεσά τους και έναν Έλληνα, έβαζε φωτιά σε χώρους φιλοξενίας μεταναστών.
3. ΓΑΛΛΙΑ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς στη Γαλλία δρούσαν συνήθως αποσπασματικά και χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, οργανώνοντας κυρίως επιθέσεις εναντίον αριστερών βιβλιοπωλείων, κομματικών γραφείων, καταστημάτων κ.λ.π., καθώς και εναντίον εβραϊκών στόχων. Tο πολιτικό κλίμα, ωστόσο, άλλαξε άρδην το 1972, με την ίδρυση του "Εθνικού Μετώπου" (Front National, FN) υπό την ηγεσία του Jean-Marie Le Pen. Tο κόμμα του Le Pen ξάφνιασε τη Γαλλία, καθώς στις ευρωεκλογές του 1984 συγκέντρωσε το 11% των ψήφων κερδίζοντας 10 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Στις εθνικές εκλογές του 1986 εξασφάλισε ποσοστό 9,9% των ψήφων, καταλαμβάνοντας 35 έδρες στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Tη μεγαλύτερη νίκη, ωστόσο, πέτυχε ο Le Pen ως υποψήφιος πρόεδρος στις εκλογές του 1988, όταν, έχοντας αντιμέτωπο τον Francois Mitterrand, συγκέντρωσε στον πρώτο γύρο το 14,3% των ψήφων, γεγονός που αναστάτωσε την κοινή γνώμη της Γαλλίας. Εντυπωσιακή επίσης ήταν η επιτυχία του Le Pen στις επαναληπτικές εκλογές για τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση στο Dreux και στη Μασσαλία του 1989, όταν το κόμμα του εξασφάλισε το 61,3% και 47% των ψήφων αντιστοίχως. Στις εθνικές εκλογές του 1997, τέλος, το κόμμα του Le Pen συγκέντρωσε το 15,2% των ψήφων. Το 2000, το "Εθνικό Μέτωπο" διασπάστηκε, καθώς ο Bruno Megret, δεύτερος μετά τον Le Pen στην κομματική ιεραρχία, αποχώρησε και ίδρυσε δικό του κόμμα."
ΣΗΜΕΡΑ
Βασικός πόλος εξακολουθεί να είναι το Εθνικό Μέτωπο, με επικεφαλής την κόρη του ιδρυτή του την Μαρί Λεπέν.Η τακτική της φαίνεται χαρακτηριστικά με τις δηλώσεις της με αφορμή την σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.Η Μαρί Λεπέν κατήγγειλε όσους «βάζουν στην ίδια μοίρα τον Μπρέιβικ στη Νορβηγία, τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα με το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία», και πρόσθεσε ότι το κόμμα της «σέβεται τους νόμους της δημοκρατίας» και «δεν έχει καμία σχέση με ναζί, με ρατσιστές, με αντισημίτες και με δολοφόνους».
Επίσης, απείλησε με παραπομπή στη Δικαιοσύνη σε όσους επιμένουν σε χαρακτηρισμό «ακροδεξιό» και «ρατσιστικό» για το κόμμα της.
Η τακτική αυτή που ακολουθεί δεν αλλάζει σε τίποτα τον αντιδραστικό χαρακτήρα του εθνικιστικού κόμματος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τμήματος του κεφαλαίου και στηρίζει, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Για λογαριασμό αυτής της μερίδας του κεφαλαίου
προτάσσει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ενάντια στο ευρώ, και
υποστηρίζει τον οικονομικό προστατευτισμό.
Βάζει μπροστά το ζήτημα της ασφάλειας, ενάντια στην εγκληματικότητα («μηδενική ανοχή»), δείχνοντας ως υπεύθυνους τους μετανάστες.
Το Εθνικό Μέτωπο είναι πλήρως ενταγμένο στο αστικό πολιτικό σύστημα και ενισχύθηκε ιδιαίτερα από το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στη λογική να κόψει από τη Δεξιά και το Μάη του 2002 στις προεδρικές εκλογές ο Λεπέν ήρθε δεύτερος με 16,8% μετά τον Σιράκ, ο ποίος υπερψηφίστηκε στο δεύτερο γύρο, στο όνομα του να μη βγει ο Λεπέν, από τους σοσιαλδημοκράτες και το οπορτουνιστικό Γαλλικό ΚΚ.
Αυτή η περίοδος είναι χαρακτηριστική για το πώς αξιοποιήθηκε το συγκεκριμένο κόμμα στη Γαλλία για την υποταγή των εργαζομένων.
Στη Γαλλία, πριν από μερικούς μήνες, τέθηκαν εκτός νόμου μια σειρά από νεοφασιστικές ομάδες με πιο περιθωριακό χαρακτήρα, με αφορμή τη δολοφονία ενός νεαρού αντιφασίστα.
Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ότι με άξονα το Εθνικό Μέτωπο και ιδιαίτερα τη νεολαία του συγκροτούνται μαχητικές ομάδες κρούσης ενάντια στο εργατικό κίνημα.
4. ΙΤΑΛΙΑ
Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΩΣ ΤΟ 2000
H ιταλική Άκρα Δεξιά έχει τις ιδεολογικές της καταβολές στο φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι. κύριος εκφραστής του νεοφασισμού στην Ιταλία είναι το "Κοινωνικό Κίνημα Ιταλίας Εθνική Δεξιά" (Movimento Sociale Italiano Destra Nazionale, MSI-DN), αρχηγός του οποίου ήταν μέχρι το θάνατό του, το 1988, ο Giorgio Almirante. Έκτοτε ηγέτης του MSI είναι ο Giancarlo Fini. Tο MSI, που ιδρύθηκε το 1946, είχε στο παρελθόν τουλάχιστον έντονες πραξικοπηματικές τάσεις (βλ. απόπειρα πραξικοπήματος του στρατηγού Giovanni de Lorenzo το 1964, του Valerio Borghese τον Ιανουάριο του 1974 κ.λ.π.), ενώ του καταμαρτυρούνται και σχέσεις με τη Στοά "Propaganda Due" (P2), που, ως γνωστόν, έχει απασχολήσει συχνά τις κοινοβουλευτικές εξεταστικές επιτροπές του ιταλικού Κοινοβουλίου.
Από το MSI προέρχονται οι περισσότεροι από τους γνωστούς ακροδεξιούς τρομοκράτες των οργανώσεων "Νέα Tάξη" (Ordine Nuovo), "Μαύρη Τάξη" (Ordine Nero) και "Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες" (Nuclei Armati Rivoluzionari, NAR), που ευθύνονται για σωρεία πολύνεκρων τρομοκρατικών ενεργειών, όπως η βομβιστική επίθεση στην Piazza Fontana του Μιλάνου το Δεκέμβριο του 1969, με 18 νεκρούς και 88 τραυματίες, στην Piazza della Loggia στην πόλη Brescia το Μάιο του 1974, με 8 νεκρούς και 94 τραυματίες, στο τρένο "Italicus" της γραμμής Μπολόνια-Φλωρεντία τον Αύγουστο του 1974, με 12 νεκρούς και 106 τραυματίες, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια τον Αύγουστο του 1980, με 86 νεκρούς και 200 τραυματίες, καθώς και στην ταχεία Νάπολι - Μιλάνο το Δεκέμβριο του 1984 με 15 νεκρούς και 100 τραυματίες. O Φίνι, θέλοντας να αποστασιοποιηθεί από το τρομοκρατικό παρελθόν του κόμματός του, μετονόμασε το MSI σε "Εθνική Συμμαχία". Mε τη νέα αυτή ονομασία η Άκρα Δεξιά απέσπασε στις εκλογές του 1996 το 14,4% των ψήφων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εμφανίστηκε στο Μιλάνο η νεοναζιστική "Άρια Τάξη" (Aryan Order), οργάνωση που ακολουθεί τα ιδεολογικά χνάρια του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μια νέα ακροδεξιά οργάνωση έκανε την εμφάνισή της στη βόρεια Ιταλία. Πρόκειται για το "Σύνδεσμο της Λομβαρδίας" (Lega Lombarda), πολιτική οργάνωση γνωστή και ως "Λίγκα του Βορρά" (Lega Northe). Ιδρυτής της Lega Northe είναι ο Umberto Bossi. Στόχος της οργάνωσης είναι η απόσχιση του Βορρά της Ιταλίας από τη Ρώμη και η δημιουργία αυτόνομου ανεξάρτητου κράτους. Aν και δεν ανήκει στο χώρο της νεοναζιστικής Άκρας Δεξιάς, η Lega Northe αντιτίθεται επίσης στην παρουσία μεταναστών από τη νότια Ιταλία, τους οποίους αντιμετωπίζει λίγο-πολύ ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας που ζουν σε βάρος της εύρωστης βορειοϊταλικής οικονομίας. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1988, η οργάνωση του Bossi εκπροσωπείται πλέον στην ιταλική Σύγκλητο. Στις ευρωεκλογές του 1989 με 1,8 εκατομμύρια ψήφους κατέκτησε δύο θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 1990 συγκέντρωσε το 19% των ψήφων και εξέλεξε 15 βουλευτές, για να αναδειχθεί έτσι σε δεύτερο κατά σειρά κόμμα, πριν τους κομμουνιστές, στην τοπική Bουλή της Λομβαρδίας. Την περασμένη δεκαετία η Lega Northe παρουσίαζε έντονη ανοδική πορεία. Τελευταία φαίνεται πως έχει αγγίξει τα όριά της, καθώς τα αποσχιστικά της συνθήματα προκαλούν ανησυχίες ακόμη και μεταξύ των κατοίκων της βόρειας Ιταλίας.
ΣΗΜΕΡΑ
Συνεχίζεται η δράση των φασιστικών ομάδων. Η Εθνική Συμμαχία, διαλύθηκε και σήμερα τα στελέχη της υπάρχουν στο κόμμα του Μπερλουσκόνι όπως ο Φίνι, που προέρχεται από το νεοφασιστικό ρεύμα της δεκαετίας του 1970.
Η πιο σημαντική νεοφασιστική οργάνωση είναι η La Desrta (η Δεξιά), η οποία θεωρείται η δύναμη γύρω από την οποία σήμερα κινούνται οι δυνάμεις εκείνες που έχουν σαν σημείο αναφοράς το παλιό ιταλικό φασιστικό κίνημα Movimento Sociale Italiano. Η οργάνωση αυτή συμμετέχει σε εκλογικές μάχες με το κόμμα «Λαός της Ελευθερίας» του Μπερλουσκόνι.
5. ΟΥΓΓΑΡΙΑ
ΣΗΜΕΡΑ
Το JOBBIK, κόμμα που ιδρύθηκε το 2003, είναι όπως διακηρύττει κόμμα πιστό σε αξίες, συντηρητικό, στις μεθόδους του ριζοσπαστικό, εθνικό - χριστιανικό κόμμα.
Ως βασικό καθήκον προσδιορίζουν την εξάλειψη του κομμουνισμού και προσπαθούν να εξαφανίσουν ό,τι θυμίζει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ενώ έχουν στο στόχαστρο το χωριό «Νίκος Μπελογιάννης» που ίδρυσαν οι Ελληνες πολιτικοί πρόσφυγες.
Οργανικό μέρος του JOBBIK αποτελεί η «Ουγγρική Φρουρά», στρατιωτικού τύπου οργάνωση με παραδοσιακές ουγγρικές στολές χωροφυλακής, με αναφορές στην ανάλογη οργάνωση της περιόδου της δικτατορίας του Χόρτι (1920 - 1944) και ανάλογου τύπου διάταξη και οργάνωση, που ιδρύθηκε το 2007.
Τα δικαστήρια την απαγόρευσαν το 2009.
Λίγο μετά σχηματίσθηκε στο ίδιο πνεύμα η «Νέα Ουγγρική Φρουρά», για την οποία υπάρχουν ενστάσεις και κατά καιρούς διώξεις ως οργάνωσης που δε συνάδει με τους ουγγρικούς νόμους.
Η νέα μορφή της καλύπτεται πίσω από «πολιτιστικές δραστηριότητες» με συμμετοχή νεολαίας και εκδηλώσεις.
Σκοπός της είναι «η αυτοάμυνα, σωματική, πνευματική και ψυχική του ουγγρισμού». Το δικαστήριο, όμως, διαπίστωσε ότι η πραγματική δράση του κινήματος δεν ήταν σε συμφωνία με το σκοπό της. Η στάση της, επίσης, προς τους Τσιγγάνους γέννησε οξεία αντιπαράθεση.
Στις 27 Απριλίου 2008, η «Φρουρά» και το JOBBIK οργάνωσαν διαδήλωση ενάντια στην εγκληματικότητα των Τσιγγάνων σε μια επαρχία με πρωτοβουλία και επιθέσεις εναντίον τους.
Έχουν ανάλογη δραστηριότητα που προσομοιάζει στα τάγματα εφόδου της ΧΑ.
Στις εκλογές του 2010 συγκέντρωσε 12,1%.
6. ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΥΡΩΠΗ
Στην Νορβηγία, λεγόμενοι «Κεντροδεξιοί» του Συντηρητικού Κόμματος και οι φασίστες του Κόμματος Προόδου (μέλος του οποίου είχε υπάρξει και ο γνωστός δολοφόνος Αντερς Μπρέιβικ) προχωράνε σε σχηματισμό κυβέρνησης μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογώ
Ιδιαίτερα ενισχυμένα είναι και τα εθνικιστικά κόμματα στη Φινλανδία οι λεγόμενοι «Αληθινοί Φινλανδοί» 19%, στη Δανία το Κόμμα του Λαού με 12, 3%.
Αντίστοιχα κόμματα φασιστικά, ρατσιστικά και εθνικιστικά υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, χύνοντας το δηλητήριο του αντικομμουνισμού, με δράση που εχθρεύεται το εργατικό - λαϊκό κίνημα, το κίνημα που ριζοσπαστικοποιείται στην κατεύθυνση της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Τέτοιες οργανώσεις είναι
Πανουκρανική Ενωση «Ελευθερία»,
Κόμμα Ελευθερίας Ολλανδίας,
Κόμμα του Δανικού Λαού,
Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο στην Κύπρο που έχει άμεση σχέση με τη Χρυσή Αυγή.
Βαλτικές χώρες, οι ύμνοι στους ναζί και η καταδίκη της δήθεν σοβιετικής κατοχής είναι επίσημη κρατική πολιτική.
